Περιμένοντας του άλλους...

Του Γιώργου Γκιάτα*

Το πρόβλημα ξεκινάει από τότε που αρχίζεις να το συνηθίζεις. Από τη στιγμή που νιώθεις ότι με χαμηλότερες προσδοκίες θα αιτιολογήσεις την αδράνειά σου, την αδυναμία σου να αποφασίσεις για αυτά που σε αφορούν. Με κριτικές απόμακρες και ανώδυνες δεν ξεμπλέκεις. Η απόσταση και η αποφυγή δεν σε απαλλάσσουν ούτε από υποχρεώσεις ούτε και από ευθύνες. Όσοι επιθυμούν διαφορετικότητα ενώ συμβάλλουν στην διατήρηση αποστροφικών καταστάσεων είναι εμπλεκόμενοι.
Είχα εκφράσει την άποψη -προ πενταετίας- ότι κυρίαρχος στόχος της συμμετοχής μου στις εκλογές είναι η συνεισφορά στα κοινά με διατήρηση της ταυτότητας διαδρομής, της προσωπικότητάς μου. Η προσπάθεια να μην αλλοτριωθείς και να μην γίνεις «κάποιος μέσα από τη ματιά του άλλου» εξαρτάται κυρίως-όχι αποκλειστικά όμως- από μας. Ο τρόπος που σε βλέπουν οι άνθρωποι είναι σχετικός και ανάλογος με τη θέση που κατέχεις, με τον «τίτλο» που έχεις, που σου δίνουν.

Την διαχείριση του εαυτού μας όμως την κάνουμε εμείς που είμαστε και υπόλογοι για την εικόνα μας. 

Η διαφορετικότητα οπτικής και άποψης είναι ζητούμενο για τον κριτή και τον κρινόμενο και τα κριτήρια αναγκαία. Οι άνθρωποι αποκομμένοι συνήθως από την πραγματικότητα που ζουν και συνεπαρμένοι από την μέθη της εξουσιομανίας και της προβολής, σχεδιάζουν και ονειρεύονται. Η απόφαση συμμετοχής είναι προσωπική υπόθεση και δεν δεσμεύει τους άλλους. Η επιχειρηματολογία για συμμετοχή στις εκλογές μας αφορά, συνήθως όμως αποδομείται μέσα από τη γενίκευση και την στρογγυλοποίηση του «όλοι είναι ίδιοι». Οι ψηφοφόροι βρίσκονται σε θέσεις μάχης να αντιμετωπίσουν κάθε επιχείρημα των υποψηφίων. Η κάθοδος των υποψηφίων με την «υποχρέωση στήριξης» των ψηφοφόρων αποτελεί κυρίαρχο αίτημα διεκδίκησης αλλά και αποδόμησης.

Θεωρώ πως είμαστε η γενιά που θα πρέπει να απολογηθούμε για όλα τα συσσωρευμένα κακά που διαμορφώθηκαν και ρίζωσαν. Για όλα αυτά που μας πληγώνουν καθημερινά και αποτελούν αξεπέραστα εμπόδια εξέλιξης. Για κείνα που άλλοι αποφάσισαν, που συν-διαμορφώσαμε και ανεχθήκαμε και τώρα μας πειράζουν. Η γενιά που θα πρέπει να δεχτούμε πως αρνηθήκαμε την εξέλιξη των πραγμάτων με τη στάση μας, με τις πράξεις μας και ζητάμε ευθύνες τώρα, την ώρα του λογαριασμού, από όλους τους άλλους πλην ημών. Αυτοί που αποδεχτήκαμε το σύστημα και το ενθαρρύναμε με την απουσία μας από το κοινωνικό γίγνεσθαι. Και όταν ζόρισαν τα πράγματα και μας άγγιξαν γίναμε ευαίσθητοι και το ξαναπιάσαμε απ την αρχή. Αυτοί που περπατήσαμε με κοινά αποδεκτούς όρους και συνθήκες, τέτοιους που σήμερα επιθυμούμε διακαώς την αλλαγή τους. Μοιάζουμε ως ναυαγοί που επιθυμούμε σωτηρία από αυτούς που ναυάγησαν μαζί μας -γελώντας και τραγουδώντας- και κανένας δεν διεκδικεί το αλάθητο αλλά και δεν αναλαμβάνει πρώτος την ευθύνη περιμένοντας τους άλλους….

Οι περισσότεροι από μας -κυρίως οι μεγαλύτερης ηλικίας- δεν θέλουν αλλαγές γιατί ζουν υπό την πίεση απώλειας κεκτημένων πολλών ετών, υπό τον καταλογισμό ευθυνών για όλα τα «κακώς κείμενα και πεπραγμένα» που βιώνουμε σήμερα. Καταλήγουμε να υποστούμε τις συνέπειες εμείς και η νέα γενιά ζώντας με την ψευδαίσθηση ότι η κρίση -γενικά και παντού- είναι ένα νέο, θεωρητικό, περαστικό σλόγκαν, διεκδικώντας «οι καταστάσεις και οι συνθήκες της επόμενης γενιάς να είναι χειρότερες από της προηγούμενης…». Η νέα γενιά πολλαπλώς απροβλημάτιστη –γιατί έτσι εκπαιδεύτηκε- για σοβαρά θέματα, παρόλο τον πλούτο πληροφοριών και γνώσεων, δηλώνει βροντόφωνα απούσα. Τα χαμηλά ενδιαφέροντα και η ανύπαρκτη επαναστατικότητα παράλληλα με χαλαρή διάθεση και περίσσιο συμβιβασμό , καταλήγουν μέσα από την αδράνεια, την αποχή και την «επιφανειακή» μόρφωσή της σε μια επιπόλαιης μορφής κριτική, σ’ ένα «περνάω καλά σήμερα» αγνοώντας ένα αβέβαιο αύριο…

Απουσιάζουν από το κοινωνικό γίγνεσθαι οι ηγέτες, απουσιάζουν οι φορείς, απουσιάζουν οι ιδέες, απουσιάζει η σκέψη και ο στόχος, η ουσιαστική κριτική, απουσιάζουν τελικά πολλοί και πολλά, ο καθένας μας, από αυτά που τον αφορούν, από τα πράγματα. Απουσιάζει γενικά ο πολίτης. Από την πραγματικότητα που μας πληγώνει, από την ευθύνη που μας βαραίνει, από τους κακούς που μας μοιάζουν αλλά δεν είμαστε εμείς !! Και περιμένει ο καθένας τους άλλους να κάνουν το πρώτο βήμα για να τον σώσουν. Μα και οι άλλοι αυτόν περιμένουν. Όσο κοιτάμε ο ένας τον άλλο -αδρανείς και βολικοί- θα συνεχίσουμε να περιμένουμε…

Αν ενδιαφέρεσαι για αλλαγές πρέπει να γίνεις αυτό που ονειρεύεσαι. Φρόντισε λοιπόν να αυτό-προστατευτείς και να απομακρυνθείς. Να κρατήσεις αποστάσεις από την εύκολη εξήγηση και τις ρηχές ερμηνείες, από τη στείρα και επιπόλαια κριτική. Γιατί αυτές θα σε χαλάσουν, θα σε κάνουν όμοιό τους. Θα συζητάς για αυτά που σε πληγώνουν και θα επιλέγεις αυτούς που δεν θες. Η σκέψη σου θα απομακρυνθεί από την πραγματικότητα και θα κυριαρχούν τα κριτήρια που δεν συμβάλουν στις αλλαγές που επιθυμείς. Ο κόσμος που κινείσαι σε αφορά και εσύ αποφασίζεις. Για όλα αυτά που δεν έκανα, που δεν έκανες είναι καιρός να αναλάβουμε δράση και ευθύνες. Με διαφορετικά αιτήματα, συμπεριφορές και διεκδικήσεις. «Με αιτία ή χωρίς…» οφείλουμε να στοχεύσουμε σε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα, στο μέλλον που μας αφορά και του γυρίζουμε επιδεικτικά την πλάτη. Η εξέλιξη είναι εφικτή μόνο μέσα από αλλαγές. Διαφορετικά κινδυνεύουμε να ξεγελάσουμε ακόμη και το βλέμμα μας !!!

* Ο Γιώργος Γκιάτας είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Αλεξάνδρειας στον συνυδασμό "Δύναμη Ανατροπής - Νέα Σελίδα" του υποψηφίου δημάρχου Μιχάλη Χαλκίδη