«Εκπαίδευση και εκπαιδευτικοί - Μετά τις εκλογές Τι;»

Του Γιάννη Μελιόπουλου, εκπαιδευτικού

Έχει κυλήσει κάτι περισσότερο από μήνας με νέα διακυβέρνηση. Οι εκλογές της 25^ης Γενάρη ανέδειξαν νέα κυβέρνηση της χώρας ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Τοποθέτησαν  ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τη μεν πρώτη στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης  το δε έτερο κόμμα της πρώην συγκυβέρνησης κάπου μεταξύ πολιτικής «ζωής και θανάτου».Αποτελέσματα που φέρουν τη σφραγίδα των βάρβαρων και αντιλαϊκών Μνημονιακών μέτρων που εφάρμοσαν τα δύο κόμματα υπακούοντας πειθήνια στους εντολοδόχους Ιμπεριαλιστές σε ΕΕ-ΔΝΤ-ΝΑΤΟ.

Είναι αλήθεια πως εργαζόμενοι, λαός μαζί και ο κλάδος των εκπαιδευτικών, απηυδισμένοι από τη βαρβαρότητα που τους επιβλήθηκε, έβγαλαν στεναγμό ανακούφισης καθώς έφευγαν από το προσκήνιο οι ενσαρκωτές της πιο ζοφερής πραγματικότητας, της φτώχιας κι εξαθλίωσης, της τεράστιας ανεργίας, της διαρκούς επαγγελματικής ανασφάλειας, του διαρκούς αντιδημοκρατικού κατήφορου στην κοινωνία και στα σχολειά μας.

Η αίσθηση «απελευθέρωσης» που πολλοί ένιωσαν ήταν αναμενόμενη και φυσιολογική.

Ένα μήνα μετά και έπειτα από τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που ανέλαβε να κουμαντάρει πλοίο και πλήρωμα  που ονομάζουμε πατρίδα  και λαό δυστυχώς όπως αποδεικνύουν τάχιστα τα γεγονότα στην ίδια ρότα με τους προηγούμενους, είμαστε πλέον ικανοί και είναι απαραίτητο να αντικρίσουμε τα πράγματα με μάτια καθαρά, κριτικά και όχι με το θυμικό μας.

Μετράμε ήδη την εμπειρία της υπογραφής μιας συμφωνίας «διαπραγμάτευσης»,μιας νέας υποδούλωσης που ανοίγει το δρόμο σε ένα νέο , 3^ο Μνημόνιο βαρβαρότητας.

Βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές όσο κι αν κυβερνητικά χείλη , ντυμένα τώρα πια «αριστερό» μανδύα έστω και χωρίς γραβάτες, προσπαθούν με πολιτικάντικα τερτίπια βγαλμένα από το οπλοστάσιο των προκατόχων να μας πείσουν πως παρακολουθούμε μια νέα παράσταση στην οποία έχει αλλάξει ο πρωταγωνιστής κι αυτή τη φορά είμαστε εμείς!

Το έργο άλλαξε θίασο και ηθοποιούς μα μένει ίδιο κι απαράλλαχτο στη γενική γραμμή της υποταγής σε ντόπια και ξένα συμφέροντα.

Ήδη οι εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, έχουν πραγματοποιήσει τις πρώτες συναντήσεις με τη νέα «φέρελπι» σε διακηρύξεις-λόγων  που τους παίρνει ο αέρας- ηγεσία του ΥΠΟΠΑΙΘ( η ΟΛΜΕ την προηγούμενη εβδομάδα και η ΔΟΕ στις 3 Μαρτίου).

Όλα μα όλα συνηγορούν στο συμπέρασμα: ΑΝΘΡΑΚΕΣ Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ!!

Δυστυχώς για τον κλάδο και την εκπαίδευση επιβεβαιώνονται μία προς μία οι παλιότερες εκτιμήσεις . Όλα τριγύρω μοιάζουν να αλλάζουν μα παραμένουν τα ίδια.

Την εποχή της απάτης που γνωρίσαμε , εκπαιδευτικοί και λαός, στο πετσί μας το προηγούμενο διάστημα, διαδέχτηκε μια «νέα» , εποχή αυταπάτης, καλλιέργειας υποσχέσεων προς κάθε κατεύθυνση και σε μελλοντικό χρόνο σε συνδυασμό με μια συνειδητή και στοχευμένη προσπάθεια εκ μέρους των συγκυβερνώντων επιβολής ενός κλίματος χαμηλών προσδοκιών, τόσο χαμηλών όσο μια «ανάσα»!

Ας μην ξεχνά όμως κανείς την πραγματικότητα.

Κανείς εκπαιδευτικός ή εργαζόμενος να μην ξεχνά τη στρατιά του 1,5 εκατ. Ανέργων, των χιλιάδων νέων μεταναστών, τις χιλιάδες νέων συναδέλφων που αγωνίζονται για επιβίωση με μισθούς εξαθλίωσης και μορφές εργασίας ευέλικτης σκλαβιάς. Να μην ξεχάσει τα 1590 σχολειά που έσβησαν από τη χώρα κάτω από τη μπότα των μνημονιακών πολιτικών.

Ούτε τη μισθολογική καθήλωση, τις διώξεις και τα πειθαρχικά, τις διαθεσιμότητες και απολύσεις συναδέλφων, τη διαβόητη αξιολόγηση και τη χειραγώγηση-τρομοκράτηση που μετέφερε στα σχολειά

Κανείς μας ας μη βγάλει απ’ το μυαλό του όλα αυτά για τα οποία, μέσα από τα σωματεία μας, παλέψαμε οργανωμένα και συλλογικά  όλο το προηγούμενο διάστημα.

Τα γεγονότα, οι πραγματικές συνθήκες της ζωής μας  είναι πράγματα πεισματάρικα κι επιμένουν να δραπετεύουν στο φως, όσο κι αν καταβάλλεται προσπάθεια με «αριστερά» φτιασίδια να τα χρυσώσουν για να αποκοιμίσουν και να αφοπλίσουν συνειδήσεις, σωματεία , κίνημα.

Άνθρακες ο θησαυρός για τους εκτοπισμένους συναδέλφους σε διαθεσιμότητα, πολλοί απλήρωτοι εδώ κι ένα χρόνο, όμηροι για πάνω από 20 μήνες που βλέπουν την ομηρεία να παρατείνεται μαζί με τη νέα ανασφάλεια.

Άνθρακες ο θησαυρός για την κατάργηση της αξιολόγησης, σημείο όπου τέλειωσαν οι «παροχές»,καθώς δεν καταργείται αλλά μεταμορφώνεται οβιδιακά σε δήθεν καλή κι αγαθή προκειμένου αυτή τη φορά να επιβληθεί.

Άνθρακες ο θησαυρός για τις τσέπες και το εισόδημα των ρημαγμένων εκπαιδευτικών, ιδιαίτερα της νέας κακοπληρωμένης βάρδιας κι αυτής των ευέλικτων μορφών εργασίας κάθε είδους στα σχολεία. Όσοι κοίταξαν  τις τσέπες ελπίζοντας σε ξεπάγωμα βαθμών και μισθολογίου, ελπίζοντας σε βαθμολογική και μισθολογική επανακατάταξη ανάσας , αντίκρισαν μετά και τις νέες ανακοινώσεις το σκοτάδι της συνεχιζόμενης φτωχοποίησης.

Άνθρακες ο θησαυρός στις ελπίδες για δραστική μείωση των μαθητών ανά τμήμα, επαναλειτουργία των χιλιάδων σχολείων που εξαφάνισαν, κατάργηση των ευέλικτων σχέσεων εργασίας  και μαζικούς διορισμούς που θα ανακούφιζαν την άδεια από εκπαιδευτικούς εκπαίδευση έπειτα κι από τις αθρόες συνταξιοδοτήσεις-28 περίπου χιλιάδες—τα προηγούμενα ανασφαλή χρόνια.

Για όλα αυτά υπήρξε σαφής τοποθέτηση της ηγεσίας του υπουργείου, πως δε γίνεται να πραγματοποιηθούν για λόγους δημοσιονομικούς και δεσμεύσεων.

Όλα κατατείνουν στα εξής:

Κανείς απολύτως εφησυχασμός στον κλάδο.

Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της «πίστωσης χρόνου» που ζητούν κυβέρνηση και υπουργείο.

Η πίστωση αυτή λειτουργεί παραλυτικά, κατάσταση τραγική όταν όλα τα προβλήματά μας είναι εδώ, παρόντα δίχως καμιά προοπτική επίλυσής τους να δίνεται.

Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της χιλιοειπωμένης θεωρίας της «καμένης γης».Έχουμε γνώση, εμπειρία ,μνήμη και κρίση.

Δεν υποστέλλουμε τη σημαία των αγώνων ούτε μετατρεπόμαστε σε ουρά υπεράσπισης κυβερνητικών «διαπραγματεύσεων» που εν τέλει οδηγούν σε νέες θηλιές.

Κρατάμε ψηλά τα αιτήματά μας, αυτά που μαζί τους πορευτήκαμε , μέσα από τα σωματεία μας συλλογικά, αγωνιστικά για να ανατρέψουμε τις μνημονιακές πολιτικές που μας καταδικάζουν , εκπαιδευτικούς, μαθητές κι εκπαίδευση, στο περιθώριο και τοπ μαρασμό.

Έχουμε μάτια ανοιχτά και βλέπουμε στο κάδρο τη συνέχεια , έστω και μ’ άλλους τιμονιέρηδες τη συνέχεια της βάρβαρης πολιτικής της λιτότητας.

Δεν αναμένουμε. Δε δίνουμε πίστωση χρόνου, περίοδο χάριτος. Δεν καταθέτουμε τα όπλα μας. Δεν αφοπλιζόμαστε.

Ο μόνος δρόμος που προβάλλει εμπρός μας, δρόμος προοπτικής κι ελπίδας είναι ο δρόμος του αγώνα μέσα από το Σύλλογό μας.

Ενεργοποίηση του Συλλόγου τώρα. Ενεργοποίηση του Κλάδου τώρα.

Να πιάσουμε στις νέες συνθήκες το νήμα των ΑΓΩΝΩΝ.