Με τους Ορειβάτες Βέροιας στο Πίνοβο

Του Νίκου Τσιαμούρα

Υπάρχει και μια άλλη πλευρά της ζωής που τη συναντάει κανείς μακριά από τα φώτα και το θόρυβο της πόλης. Είναι η μεγάλη παράσταση της φύσης.
Εικόνες, ήχοι, αρώματα μας κατέκλυσαν, το σώμα και το πνεύμα μας πήρε δυνάμεις , ανανεώθηκε.

Φύγαμε από την Ελιά με κατεύθυνση Αριδαία μια παρέα φίλοι ορειβάτες. Διαδρομή Βέροια – Σκύδρα – Αριδαία –Φούστανη –Θηριόπετρα. Φθάσαμε στο χωριό Θηριόπετρα, πριν την απελευθέρωση λεγόταν Τρέστενικ και κατοικείτο από μουσουλμάνους και λίγες οικογένειες Σαρακατσαναίων. Φαίνεται ότι το τοπωνύμιο ΄΄Θηριόπετρα ''δόθηκε από τον μακεδονομάχο παπά – Νίκανδρο ( Παπαϊωάννου ) όταν επισκέφθηκε τον οικισμό.

Το όρος Πίνοβο είναι σχετικά ένα άγνωστο βουνό. Ξεπροβάλλει χαρακτηριστικά ανάμεσα στο Βόρα και τη Τζένα με τον επιβλητικό βραχώδη όγκο του. Ανήκει στο ορεινό σύμπλεγμα του μακεδονικού Κόζιακα. Στο βουνό δεσπόζουν πυκνά δάση οξιάς και πεύκων που φτάνουν μέχρι τα 1800 μέτρα υψόμετρο. Από τα 1800 μέτρα κυριαρχεί η αλπική βλάστηση με πλήθος λουλουδιών. Πλούσια η πανίδα, αποτελεί καταφύγιο για την καφέ αρκούδα και τον λύκο, εδώ με λίγη τύχη μπορεί κανείς να συναντήσει και ζαρκάδια. Στους αιθέρες κυριαρχούν σπάνια αρπακτικά πτηνά όπως ο χρυσαετός, ο φιδαετός και ασπροπαρης.

Στις κατάφυτες πλαγιές της κυριαρχούν εκτεταμένα δάση από βελανιδιές, οξιές, δρυς, πεύκα και έλατα ψηλότερα. Ακόμη ζουν σε μικρούς αριθμούς ζαρκάδια αγριογούρουνα λύκοι και αλεπούδες .Δεκάδες είδη πουλιών, φασιανοί, πέρδικες, φάσες, (αυτά που ξεχώρισα ).

Βρισκόμαστε στο όρος Πίνοβο, Οροσειρά του όρους Βόρα από τα πιο δασωμένα βουνά και αυτό εύκολα το αντιλαμβάνεσαι όταν βρεθείς , πνιγμένο στην κυριολεξία στο πράσινο .

Όποια ώρα και αν επισκεφθείς τον τόπο αυτό, σίγουρα θα πετύχεις εικόνες που όμοιες δεν έχεις ξαναδεί. Άγρια και βραχώδη τοπία, κατάφυτες πλαγιές. κοφτερές πέτρες, μυτερές κορφές, αυτό είναι το Πίνοβο.

H περιπέτεια αρχίζει... Αφήνουμε τα αυτοκίνητα . Ηρεμία . Η σιωπή του δάσους είναι παράξενο πόσο σε υποβάλλει να θέλεις να βλέπεις μόνο , χωρίς να μιλάς. Η πορεία αρχίζει ,πήραμε το μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή. Διασχίζουμε ένα δάσος από οξιές η υγρασία του δάσους έντονη, ,η μυρωδιά της βρεγμένης γης μεθυστική . Βγαίνουμε σε ένα ξέφωτο , ανάβαση και πάλι ανάβαση.

Η βουνοκορφή μπροστά μας , ένα ατελείωτο λιβάδι.. Κατεβαίνουμε η πλαγιά κατεβάζει ένα δροσερό κύμα αέρα . Νερά τρέχουν από παντού . Γύρω μας λογής –λογής αγριολούλουδα κίτρινα – άσπρα – κόκκινα . Μερικά υπέροχα αλπικά κρινάκια .

Το γλυκό τραγούδι των νερών μας ταξιδεύει , έχουμε μια ώρα πορεία και συνεχίζουμε . Η μέρα ηλιόλουστη με ένα ζεστό ήλιο να μας ακολουθεί . Είναι ένας τόπος ήρεμος και κατανόησης των νόμων της φύσης/ Βρισκόμαστε σε μια διαρκή αποθέωση. Οδοιπορώντας κατευθυνόμαστε προς την κορυφή .

Πλησιάζουμε ...πριν την κορυφή φυλάκιο πέτρινο τυλιγμένο στην ερημιά και στο λευκό μανδύα του χιονιού .Είναι εδώ για να θυμίζει τις νικηφόρες μάχες του Ελληνικού Στρατού στις αρχές του περασμένου αιώνα .

Συναντάμε τα τελευταία χιόνια του χειμώνα . Βρισκόμαστε στην κορυφή προ - Πίνοβο σε υψόμετρο 2020 μέτρα και συνεχίζουμε για την κορυφή. Το δυσκολότερο σημείο της διαδρομής, πρέπει να κατέβουμε την χιονισμένη βουνοκορφή μέσα από μια δύσβατη χαράδρα και να ανηφορίσουμε προς την κυρίως πλαγιά που είναι ανηφορική και χιονισμένη για να φθάσουμε στην ψηλότερη κορφή.

Μετά από μια δύσκολη διαδρομή 5 ωρών ( όλο ανάβαση) φθάνουμε στην κορυφή. Είμαστε στην κορυφή . Απολαμβάνουμε την γυμνή ερημιά , στο βάθος το όρος Πάικο , η Τζένα πανέμορφη χιονισμένη και από την άλλη οξιές και πεύκα μαζί σε ένα αιώνιο αγκάλιασμα . Πολλές ανάσες καθαρού αέρα .

Επιστροφή... Η κατάβαση συνεχίζεται από άλλη διαδρομή. Η εμπειρία μοναδική. Τα συναισθήματα ανάμικτα . Μετά από μια 9ωρη πορεία γεμάτη αντιθέσεις πλησιάζουμε στα αυτοκίνητα. Απόγευμα και τα ζεστά ιαματικά νερά στο Λουτράκι Πέλλας "μας πήρε" την κούραση της ημέρας.

Φεύγοντας συγκλονισμένος από αυτή την ομορφιά της φύσης, ένοιωσα ότι όλοι μας οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε αληθινά πόσο ανεκτίμητα είναι τα δώρα της φύσης .

Σήμερα "διώξαμε" από πάνω μας την κούραση και το βάρος της τσιμεντένιας πόλης, αφήσαμε τις αισθήσεις μας να βιώσουν την φύση μέσα μας.