Ό Ζαρατούστρα (έργο του Νίτσε) θέτει ένα προκλητικό δίλημμα: τι θα συνέβαινε, αν επρόκειτο να ξαναζούμε πάλι και πάλι για μια αιωνιότητα μια πανομοιότυπη ζωή - πώς θα μας άλλαζε αυτό το ενδεχόμενο; Τι θα συνέβαινε, αν κάποια μέρα ή νύχτα ένας δαίμονας κατόρθωνε να τρυπώσει στην πιο μοναχική σας μοναξιά και σάς έλεγε: «Αυτή τη ζωή, όπως τη ζεις κι όπως την έχεις ζήσει ως τώρα, θα είσαι υποχρεωμένος να την ξαναζήσεις όχι μία αλλά αναρίθμητες φορές. Και σ' αυτήν δεν θα υπάρχει τίποτα καινούργιο, αλλά κάθε πόνος και κάθε χαρά και κάθε σκέψη κι αναστεναγμός και καθετί πού είναι ανείπωτα μικρό ή μεγάλο στη ζωή σου, θα ξαναγυρίζει υποχρεωτικά σ' εσένα, όλα στην ίδια διαδοχική σειρά και ακολουθία — ακόμα κι αυτή ή αράχνη κι αυτό το σεληνόφως ανάμεσα στα δέντρα, ακόμα κι ετούτη ή στιγμή κι εγώ ο ίδιος μαζί της. Ή αιώνια κλεψύδρα της ύπαρξης γυρίζει πάνω-κάτω ξανά και ξανά κι εσύ μαζί της, ένας κόκκος άμμου!».

«Εμείς και μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τις κυριότερες πλευρές της κατάστασης στην όποια βρίσκεται η ζωή μας, και μόνο εμείς έχουμε τη δύναμη να την αλλάξουμε».

Ακόμα κι αν αντιμετωπίζουμε εξωτερικούς περιορισμούς πού ενδεχομένως μας πτοούν, εξακολουθούμε να έχουμε την ελευθερία και τη δυνατότητα επιλογής να υιοθετήσουμε διάφορες στάσεις απέναντί τους.

Η ρήση: "Γίνε αυτός πού είσαι", ήταν αρκετά δυνατή για ν' αντέξει στη διάβρωση τού χρόνου, και από τον Αριστοτέλη και μέσα απ' τον Σπινόζα, τον Γκαίτε, τον 'Ίψεν, τον Abraham Maslow, τον Νίτσε και το κίνημα των ανθρωπίνων δυνατοτήτων της δεκαετίας του 1960, να φτάσει στη σύγχρονή εποχή μας με την έννοια της Αυτοπραγμάτωσης, και να εισαχθεί στο ιδίωμα της Ψυχοθεραπείας. Ή ιδέα του να γίνεις "αυτός πού είσαι" συνδέεται στενά και με τις άλλες ρήσεις τού Νίτσε, "'Ανάλωσε τη ζωή σου" και "Πέθανε τη σωστή στιγμή". Σε όλες αυτές τις παραλλαγές ο Νίτσε μας παροτρύνει ν' αποφύγουμε την αβίωτη ζωή. Μας λέει, πραγμάτωσε τον εαυτό σου, πραγματοποίησε τις δυνατότητές σου, ζήσε με τόλμη και με πληρότητα. Τότε και μόνο τότε, πέθανε χωρίς να μετανιώνεις για τίποτα. Μόνο και μόνο τότε, η επιλογή της αιώνιας επανάληψης ίσως να μην φαντάζει και τόσο τραγική.

Εύχομαι ολόψυχα σε όλους αρμονικές και γαλήνιες γιορτές!