Παρουσιάστηκε το νέο βιβλίο της Κικής Δημητριάδου στην Δημόσια Βιβλιοθήκη Βέροιας (φωτογραφίες)

Το νέο βιβλίο της νηπιαγωγού Κικής Δημητριάδου με τίτλο «Όλα στην ώρα τους» παρουσιάστηκε στην κατάμεστη αίθουσα της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Βέροιας, το πρωινό του Σαββάτου.

Την εκδήλωση διοργάνωσαν η Βιβλιοθήκη, οι εκδόσεις Τζιαμπίρη- Πυραμίδα και ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ημαθίας.

Χαιρετισμό απηύθυνε ο πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Ημαθίας Δημήτρης Πυρινός, ενώ στη συνέχεια τα νήπια του 12ου Νηπιαγωγείου Βέροιας παρουσίασαν το παραμύθι.

Ένα παραμύθι που πραγματεύεται την φιλία, την βιασύνη και την αγάπη. Ένα αισθητικά όμορφο βιβλίο σε εικονογράφηση Έφης Κοκκινάκη.

Στην αφήγηση ήταν η νηπιαγωγός Σοφία Απιδοπούλου, ενώ το δρώμενο διοργάνωσαν οι νηπιαγωγοί Γιάνκογλου Δήμητρα, Δήμα Αγορίτσα, Σαμιώτου Κονδυλένια και Δάμτσιου Κωνσταντία.

Στη συνέχεια η φιλόλογος - υπεύθυνη επικοινωνίας του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βέροιας Κατερίνα Γρηγοριάδου συνομίλησε με τη συγγραφέα Κική Δημητριάδου. Μίλησαν για το πώς επιλέχθηκε το θέμα του βιβλίου, για τα μηνύματα που μεταφέρει στα παιδιά, αλλά και για τις δραστηριότητες της συγγραφέως.

Έπειτα η συγγραφέας γνώρισε στα παιδιά τον φίλο της, έναν αδέσποτο (λούτρινο) σκύλο, ο οποίος ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο για όλους (σε αυτό το σημείο προβλήθηκε βίντεο).

Κλείνοντας η κ. Γρηγοριάδου ανέγνωσε ένα κομμάτι από το βιβλίο και στο τέλος της εκδήλωσης η συγγραφέας υπέγραψε αντίτυπα του βιβλίου της.

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Δύο αχώριστες φίλες.. χωρίζουν. Η πραγματική, όμως, φιλία δεν μπορεί να χαθεί ποτέ. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να περιμένεις τη σωστή στιγμή..

Ένα παραμυθένιο παραμύθι για τη φιλία, τη βιασύνη και την αγάπη. Γιατί στη ζωή έρχονται όλα στην ώρα τους…Ή μήπως όχι;

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Γεννήθηκα στα Γιαννιτσά στις 15 Μαΐου του 1966. Δεν ξέρω πότε σταμάτησα να μεγαλώνω, πάντως συνέβη, κι άραγε, έχει σημασία το πότε; Σημασία έχει ότι ο χρόνος είναι αλήτης και τσιγκούνης. Αν ήμουν μάγισσα, θα τον έκανα ζυμαράκι με μαγιά και θα τον φούσκωνα. Συνέχεια. Πάλι και πάλι, μήπως και τον χορτάσω. Αν ξαναγινόμουν μάγισσα, θα μ’ έκανα σαρανταποδαρούσα με κάτι παραπάνω από σαράντα χέρια και σαράντα καρδιές. Να μπορέσουν να καταπιαστούν, αλλά και να χωρέσουν στις τελευταίες όσα αγαπάω: Η οικογένειά μου, το νηπιαγωγείο, τα υιοθετημένα παιδιά της Action Aid, οι Κουβακάδες, η Νίκη και ο Μήτσος, τ’ αδέσποτα όλου του κόσμου, ο αέρας όταν φυσάει ανάμεσα στις πευκοβελόνες στο Πάικο, η Αρήτη της ροδιάς, η Δώρα του ημερολογίου, τα βιβλία, τα τραγούδια, οι αγκαλιές, οι κινηματογραφικές αίθουσες, οι αναρριχώμενες τριανταφυλλιές, οι ταχτοποιημένες ντουλάπες, τα ταξίδια σε τόπους και στο χρόνο, η Αγγελική Βαρελά, τα γυαλόξυλα της Άννας, το γλυκό κολοκύθι, η Τασούλα του Λονδίνου, οι μουσικές της Ρεμπούτσικα, οι παραλίες το απόγευμα, το παραμύθι της Κυριακής, ο μοναχός Βικέντιος, το βιβλιοπωλείο της Βάσως, οι φρέζιες, τα σχολικά θρανία κι οι ποδιές, οι συναυλίες, η Κική Δημουλά, ο λεβέντικος κι οι άλλοι οι χοροί, το γυμναστήριο του Μάκη, η μυρωδιά του πικραμύγδαλου, ο Αναστάσιος της Αλβανίας...