Με τους Ορειβάτες Βέροιας στην Κουμαριά, στους Πέντε Πύργους

Γράφει ο Νίκος Τσιαμούρας

Το Βέρμιο, με ιστορία συνοδευμένη  από μύθους και δοξασίες,  κατορθώματα  ηρώων  και  θεών, περάσματα  βασιλιάδων  και  αγίων, μας περιμένει μας καρτερεί.!

Βουνοκορφές  ατέλειωτες,  φαράγγια  και  ρέματα,  δάση  σκιερά που κάνουν την ορειβασία  πιότερο σιωπηλή, ξεχασμένα  περάσματα, πανέμορφα χωριά.

Σήμερα  ορειβασία στο δικό μας βουνό το Βέρμιο, τόσο κοντά και τόσο μακριά!

 Το όρος Βέρμιο, από τα ομορφότερα  και πλουσιότερα σε χλωρίδα και πανίδα βουνά του ελλαδικού χώρου και αυτό εύκολα το αντιλαμβάνεσαι όταν βρεθείς στις πλαγιές του.

Όλη η οροσειρά του Βερμίου σχηματίζει μια μακριά κορυφογραμμή, η οποία ξεπερνά τα 50 χιλιόμετρα σε μήκος.

Οι βόρειες απολήξεις του βουνού φτάνουν στο νομό Πέλλας.

Πολλά τρεχούμενα νερά, πυκνά δάση  με οξιές πεύκα και έλατα.

Οι ανατολικές πλαγιές πλούσιες  σε νερά και βλάστηση σε αντίθεση με τις δυτικές που είναι άγονες. Οι κορυφές είναι γυμνές από δένδρα μόνο χαμηλή βλάστηση.

Δάση με πλατύφυλλα,  δρυς, μικτά δάση οξιάς και μακεδονίτικα  έλατα στις βουνοπλαγιές.

Τα δάση ξεκινούν από τη μέση του βουνού, ενώ χαμηλά  επικρατούν εκτάσεις θαμνώδεις.

Στις πλαγιές αναπτύσσονται καστανιές, γαύροι, κουμαριές και αγριοκέρασα.

Ενώ σε χαμηλά  υψόμετρα  καλλιεργούνται ροδακινιές, μηλιές, αχλαδιές και κερασιές.

Η αρκούδα  και το ελάφι δεν υπάρχουν σήμερα, παρατηρούνται όμως  ζαρκάδια, λύκοι, αγριογούρουνα, λαγοί, κουνάβια, ασβοί, νυφίτσες, σκίουροι και αλεπούδες.

Αγριοτριανταφυλλιές, κρόκοι, κυκλάμινα και ποικιλίες μανιταριών.

Ο Ηρόδοτος γράφει για τον Μίδα ότι είχε ένα κήπο στην κοιλάδα κάτω από το όρος Βέρμιο με εξηντάφυλλα τριαντάφυλλα εξαιρετικής ευωδίας και  μια πηγή με δροσερό νερό, το οποίο ο Μίδας ανακάτευε  με κρασί και πρόσφερε στον Σιληνό, θεότητα του κρασιού και συγγενή του Διόνυσου.

Ο Μίδας ήταν βασιλιάς της Φρυγίας.  Φημιζόταν για τη σοφία, την ευσέβεια και τα πλούτη του.

Ήταν γιος του Γόρδιου, ενός φτωχού αγρότη, απόγονος του μακεδονικού γένους των Βριγών που μετανάστευσε στη Μ. Ασία και έγινε βασιλιάς του Γορδίου ή Γορδίκιου παλιάς πρωτεύουσας της Φρυγίας πάνω στον ποταμό Σαγγάριο.

Γυναίκα του Μίδα ήταν η Ερμοδίκη, κόρη του Αγαμέμνονα, βασιλιά της αιολικής

Κύμης.

Το χωριό   χτισμένο σε υψόμετρο 750 μέτρων, μας υποδέχεται ήρεμο και δροσερό.

Ένα χωριό με πλούσια λαογραφία και παράδοση.

Χτίσθηκε από τσελιγκάδες του Σελίου και του Ξηρολιβάδου τέλη του 19^ου αιώνα αρχές του 20^ου αιώνα.

Το 1922 δέχθηκε πρόσφυγες από την Μικρά Ασία.

Μέχρι το 1925 λεγόταν Ντόλιανη που σημαίνει ΄΄ χαμηλότοπος΄΄ το 1926 πήρε το όνομα Κουμαριά.

Η μέρα σήμερα προμηνύεται σκληρή, η πορεία μας μέχρι και την κορυφή είναι όλο ανάβαση. Χρειαζόμαστε γερά πόδια και δυνατές αναπνοές, εμείς 4 ορειβάτες από την Βέροια.

Μπήκαμε στο δάσος, ένα ζωντανό  δάσος  με  δένδρα  καταπράσινα.

Τα φυλλοβόλα δένδρα τριγύρω με το πλούσιο φύλλωμα τους μας κρατούν συντροφιά ευχάριστα.

Αγριολούλουδα γεμίζουν με το μωβ κέντημα τους,  τους δασωμένους  λόφους και τις βουνοπλαγιές.

Μέσα από τα άγρια   βατόμουρα   που κανείς  άλλος εκτός   από τα πουλιά δεν τα καταδέχεται, έβγαιναν ξαφνικοί βιαστικοί κελαηδισμοί. Λίγο πιο πέρα το νερό έτρεχε μέσα από το δασωμένο αυλάκι και τραγουδούσε.

Μονοπάτι ανηφορικό που ανεβαίνοντας ψηλότερα γίνεται δυσκολότερο. Αδιαπέραστο τείχος από πυκνή βλάστηση μας υποδέχεται. Αγριοτριανταφυλλιές και βατσινιές  με τα αγκάθια τους  να  μας δυσκολεύουν.

Ο  ουρανός  σήμερα είναι ασυννέφιαστος, ολογάλανος, ο ήλιος  λάμπει και ζεσταίνει με τις προχθεσινές βροχές  ο Μάϊος συνεχίζει την πορεία του στο χρόνο ορμητικός και βροχερός.

Ανεβαίνοντας ψηλότερα  το τοπίο αλλάζει τα δένδρα  δίνουν τη θέση τους σε χαμηλή  βλάστηση.

Σήμερα η ομάδα μας είναι πολύ τολμηρή και μπήκε αμέσως στα δύσκολα.

Νυχτοπερπατήματα άγριας ζωής, διακρίνονται στο μονοπάτι. Τα δένδρα με καταπράσινα φύλλα  πόσο αλλιώτικα φαίνονται!

Οδοιπορούμε τώρα  σε δασικό δρόμο η πεζοπορία γίνεται ξεκούραστα, μας δίνει δυνάμεις για τη συνέχεια.

Τώρα ορειβατούμε σε ένα ανηφορικό Γολγοθά με κλίσεις κάποτε ως και 25%  μέσα σε μια ρεματιά ανάμεσα σε πυκνό δάσος οξιάς, όπου ξοδεύτηκαν όλες σχεδόν οι εφεδρείες του οργανισμού μας.

Βρισκόμαστε σε ξέφωτο, από εδώ και πέρα το τοπίο φαίνεται να ξεκαθαρίζει. Τώρα τοπίο γυμνό μας οδηγεί προς την κορυφή

Από τούτη εδώ την  κορυφή το θέαμα πανέμορφο.

Το φως κάνει χίλια χρώματα με εκείνα τα μακρινά σύννεφα, τους ατμούς  και τις ομίχλες. Τα χρωματίζει με τρόπο ιδιαίτερο.

Οι κορυφές πανέμορφες με τα χρώματα του ήλιου και τη ζέστη της ημέρας.

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής,  η κατάβαση δεν μας κουράζει καθόλου, άλλωστε  μαθημένοι από την πρωινή ανάβαση δεν δυσκολευόμαστε .

Άλλη μια ανάβαση, άλλη μια εξόρμηση άλλη μια φυγή  εδώ στο δικό μας βουνό το Βέρμιο πήρε τέλος με επιτυχία.

Υ.Σ. Στην θύμηση του Στέργιου που στις 14 Μαϊου ΄΄ έφυγε’’ ταξίδι μακρινό για την Αθανασία.