Ευσεβείς πόθοι;

Γράφει ο Κώστας Καραγιάννης

Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ηγεμόνα που μας κυβερνάει από το 2019 αποτελεί η κατίσχυση του επί της αντιπολίτευσης. Δεν πήγε χαμένος ο εξ αρχής άμεσος έλεγχος από τον ίδιο της ΕΥΠ, της ΕΡΤ και της ΓΓ Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, ούτε οι παρακολουθήσεις τηλεφώνων προς πάσα κατεύθυνση, ούτε και ο γενικότερος έλεγχος των υπόλοιπων ΜΜΕ, με το αζημίωτο ως γνωστόν για τα ίδια! Τόση εμπειρία της " αγίας οικογένειας " στην τέχνη του ηγεμονεύειν έπιασε τόπο από τότε που, μ' εκείνο τον παράξενο τρόπο, ένας ακόμα γόνος εκ των τριών φαμελιών που αρχοντεύουν τα 45 και πλέον από τα 70 τελευταία χρόνια, πήρε την προεδρία της ΝΔ!

Με συντριπτική κυριαρχία στην ενημέρωση, με ομίλους παραπληροφόρησης και ομάδες αποδόμησης της αλήθειας και της άλλης άποψης, κόλλησε στο στήθος και στην πλάτη της ενοχλητικής αντιπολίτευσης τη λέξη ΛΑΘΟΣ και τη γέμισε με ενοχές και σύγχυση. Τη λοιπή αντιπολίτευση την άφησε να περιμένει εύσημα και να ορέγεται συνεργασία μαζί του! Μέρος της πρώτης κάτω από το βάρος αυτό, αλλά και ανεπαρκειών και παρορμητικών εκτιμήσεων των κορυφαίων και ενδιάμεσων στελεχών της, κυριαρχήθηκε από εσωστρέφεια και από μια προσπάθεια να αποποιηθεί τις ευθύνες και να αποφύγει να χρεωθεί το "λάθος".

Το αποτέλεσμα ορατό εδώ και καιρό. Αντιπολίτευση πολυκομματική σε χώρα με πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα, όπου στον προοδευτικό χώρο πέντε κόμματα εντός βουλής ερίζουν γύρω από το 10% ή και λιγότερο και άλλα δύο εκτός με επικεφαλής που τρέφουν και τούτοι μεγάλες φιλοδοξίες (στην κορυφή της επτάδας καταρχήν βρισκόταν ο Σύριζα-ΠΣ, τον διαδέχθηκε το Πασοκ-Κιναλ και εδώ και λίγο καιρό κολακεύεται με το εν λόγω η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής! Αλλά περί αυτού προσεχώς).

Με αυτή την πανσπερμία και με δεδομένο ότι τα πέντε κόμματα ή κινήματα όπως αυτοανακηρύσσονται κάποια εξ αυτών, προέκυψαν από τον κυβερνητικό Σύριζα μετά από αντιπαραθέσεις που δημιούργησαν ουκ ολίγες πικρίες, δεδομένου επίσης ότι όλων αυτών δοκιμάζεται η πολιτική επιβίωση ή η υπεροχή έναντι των άλλων, είναι επόμενο οι μεταξύ τους εμφύλιες συγκρούσεις να είναι διαρκείς και έντονες. Τελικά εκόντες-άκοντες οι άνθρωποι επτά σχηματισμών του λεγόμενου προοδευτικού χώρου προσφέρουν ανεκτίμητες υπηρεσίες στο καθεστώς Μητσοτάκη και του εξασφαλίζουν, μετά από έξι χρόνια άγριας ταξικής πολιτικής υπέρ της οικονομικής ελίτ και μετά το συγκλονιστικό, έγκλημα διαρκείας, των Τεμπών την πρώτη θέση και του υπόσχονται μακροημέρευση και μάλιστα χωρίς το ίδιο να έχει καταφύγει σε κάποιο ιδιαίτερο πολιτικό lifting! Αναρωτιόμαστε, αποτελεί άραγε επιτυχία του καθεστώτος το γεγονός ή αποτυχία των ιδίων αντιπολιτευόμενων; Οι εξελίξεις μας πείθουν πως ισχύουν και τα δύο!

Είναι απορίας άξιο ότι αυτό που λένε οι αριθμοί, αυτό που κατανοεί ο απλός ο αυθεντικός και χειραφετημένος πολίτης (όχι ο άνθρωπος του κομματικού σωλήνα ή ο νεο-οπαδός κάθε προκύψαντος σχηματισμού  ή ο "συνεπής" αριστερός), πως δεν πυρπολεί τα μυαλά και τις ψυχές αρχηγών και στελεχών προκειμένου πάση θυσία, τουλάχιστον να επιδιώξουν να ξεπεράσουν το συγκεκριμένο αδιέξοδο.

Είναι η ανεπάρκεια των ηγετών μας; Είναι ότι έχουν απολέσει την επαφή και επικοινωνία με τα λαϊκά στρώματα και απολαμβάνουν τα προνόμια που τους παρέχει το σύστημα; Είναι τα εγωιστικά και ανταγωνιστικά γονίδια που υπερισχύουν έναντι του συνεργατικών ή το πρόβλημα είναι περιπεπλεγμένο μετά από τόσες τρικλοποδιές, αυτογκόλ και άστοχες κινήσεις, καθώς πέρα από τη διαχείριση πολιτικών αντιθέσεων απαιτείται και αυτή των αρνητικών συναισθημάτων που έχουν σωρευτεί και η λύση φαντάζει αδύνατη;

Ο κάθε εχέφρων, ευαίσθητος και ενδιαφερόμενος πολίτης με βάση την εμπειρία του, τη συγκρότησή του ή την οπτική του ας αποφανθεί. Προσωπικά δεν έχω τη λύση αν τελικά υπάρχει τέτοια. Ωστόσο εκείνο που αντιλαμβάνομαι και το οποίο μπορώ να πω - επί του οποίου θαρρώ μπορεί να συνεισφέρει και κάθε προοδευτικός πολίτης που ασχολείται με τα κοινά και πονάει γι αυτόν τον τόπο, αλλά και κάθε καλοπροαίρετο μέλος πολιτικού σχηματισμού περί ου ο λόγος- είναι: ανοιχτός, χωρίς αποκλεισμούς,  εξαντλητικός δημοκρατικός διάλογος στο χώρο που χωρίς να αγνοεί το παρελθόν θα δίνει έμφαση στο παρόν και το μέλλον, κοινή δράση και τέλος απαίτηση για ενότητα της αριστεράς (και της κεντροαριστεράς υπό κάποιες ελάχιστες προϋποθέσεις), ως επείγοντος ζητήματος.

Ας δείξουμε πως δεν είμαστε πολιτικά αφελείς, ούτε αθύρματα στα χέρια κυβερνητικών και παρακυβερνητικών ομάδων προπαγάνδας, ούτε ανόητοι να εξαντλούμε τη φαιά μας ουσία σε επιθέσεις απέναντι σε πρώην συντρόφους και φίλους (όσο κι αν χρεώνουμε σ’ αυτούς κάποιες επιλογές που δεν ήταν σύμφωνες με τις δικές μας ή κάποια λάθη, δεν έγιναν δα ξαφνικά τόσο κακοί, ούτε οι προδότες των αξιών της αριστεράς) ώστε να διευκολύνουμε τους πολιτικούς μας αντιπάλους να μας υποτάξουν απόλυτα και να υπονομεύσουν το μέλλον των επόμενων γενεών και της χώρας!

Κεντρική επιλογή για το καθεστώς Μητσοτάκη το διαίρει και βασίλευε. Ας μην έχουμε αυταπάτες, καταρχήν πριμοδοτεί τη διάσπαση και κατά δεύτερο λόγο βέβαια κάποιους με τους οποίους υπολογίζει να συνεργαστεί ή τους εύκολους ανταγωνιστές του.

Δεν είναι μόνον πως έχουμε μια ακραία ταξική κυβέρνηση που υπηρετεί πιστά τα καρτέλ και μια δράκα οικογενειών, ήδη πλουσίων και προνομιούχων, που έχουν αυτή την περίοδο πολλαπλασιάσει την οικονομική και πολιτική τους δύναμη, αλλά επί της ουσίας δεν έχουμε και αντιπολίτευση και εξ αυτού κινδυνεύουμε να απολέσουμε κατακτήσεις, αν δεν τις έχουμε ήδη απολέσει, γύρω από την υγεία, την εκπαίδευση, τα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα, την αξιοπρεπή διαβίωσή μας κλπ.(στοιχεία του λεγόμενου κοινωνικού κράτους) που έχουν κερδηθεί με αγώνες της αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας εν όσο η τελευταία τιμούσε τον τίτλο της και του εργατικού κινήματος όταν αυτό ήταν μαζικό και τα υποκείμενα εντός αυτού λειτουργούσαν με έναν υγιή και ανιδιοτελή τρόπο.

Ο ηγεμόνας, που όπως προχθές μας θύμισε ο καθηγητής βιολογίας Γ. Μανέτας στην "Εληά", είπε κάποτε "Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες. Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση..." πιστεύει σ’ αυτές και κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να τις διευρύνει σε βάρος των πολλών. Υπηρετεί τους ισχυρούς, την απληστία του χρήματος και την αλαζονεία της εξουσίας.

Για την αριστερά οποιασδήποτε εκδοχής, αφού "ένας κόσμος καλύτερος από το σημερινό είναι εφικτός και μάλιστα συμβατός με αυτό που θα ονομάζαμε ανθρώπινη φύση", φύση που εμπεριέχει στην κλίμακα των κοινωνικών αξιών τις αρετές της συνεργασίας, της γενναιοδωρίας, της ταπεινότητας, της αλήθειας και της γνώσης, της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ευημερίας των πολλών, το κοινό καλό που έγραφε ο Αριστοτέλης, είναι επιτακτικό να το αποδείξει όχι μόνον στα λόγια αλλά και στην πράξη!

Δεν αρκεί να λέμε θέλουμε να καταργήσουμε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την καταπίεση και τη βία ή να τις περιορίσουμε και την κατάργηση να την παραπέμψουμε εν ευθέτω χρόνο. Αυτός ο πρωθύστερος γενικός κοινωνικός στόχος δεν δικαιώνει οποιαδήποτε επιλογή ή πρόταση που διατυπώνεται εν ονόματί του. Μόνον «συγκεκριμένη ανάλυση, συγκεκριμένης κατάστασης», και πάλι υπό προϋποθέσεις, μπορεί ίσως να μας δικαιώσει, πράγμα που θα το δείξει τελικά μόνον η ίδια η ζωή.

Η δική μας οπτική για την περίοδο λέει κάτι που φαντάζει αυτονόητο, πως χρειαζόμαστε αντιπολίτευση δυναμική που να εμπνέει και να κινητοποιεί το λαό, όχι μόνο για να ξαναεμφανιστεί ως κυβερνώσα, αλλά ως αντιπολίτευση που να διεκδικεί και να επιβάλει, γιατί όπως έγραφε ο Όσκαρ Λαφοντέν για την αριστερά: «Τα ιστορικά της επιτεύγματα τα πέτυχε περισσότερο σαν αντιπολίτευση‧ σ' αυτό το χώρο πέτυχε τις μεγάλες της νίκες».

Αυτό δεν μπορεί να γίνει σήμερα στη χώρα μας χωρίς την ενότητα της, με τους ανθρώπους που την στήριξαν και την ανέδειξαν στους πέντε ανέμους. Ας απαιτήσουμε κινήσεις άμεσες, τολμηρές, εύστοχες, ευφυείς, υπερβατικές που να υπηρετούν αυτό το στόχο ώστε να βάλουμε φρένο στις ορέξεις των αρπακτικών της εξουσίας, να αναστήσουμε "το αξίωμα της ελπίδας" για έναν κόσμο καλύτερο, αλλά και να υπηρετήσουμε το γενικότερο στόχο στον οποίο αναφερθήκαμε.

 Υποθέτω πως με τα παραπάνω δεν ενδίδουμε σε ευσεβείς πόθους!