Από την αποθέωση στη γελοιοποίηση, ένα τσιγάρο δρόμος

Στην πολιτική λένε «ποτέ μη λες ποτέ». Κλισέ; Ίσως. Αλλά χρήσιμο, γιατί μας προετοιμάζει για το αναπόφευκτο: τίποτα δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Και όμως, υπάρχουν στιγμές που ακόμα κι ο πιο ψύχραιμος πολίτης μένει να αναρωτιέται: «Αυτό το ζούμε ή το φανταστήκαμε;»

Ζούμε σε εποχές που το πολιτικό προσωπικό – ας τους βάλουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι για την οικονομία της κουβέντας, από τους προβεβλημένους μέχρι τους ξεγάνωτους τενεκέδες – παίζει με τη νοημοσύνη μας, σα να ’ναι ποδοσφαιρική διοργάνωση σε χωμάτινο γήπεδο. Μεταγραφές γίνονται, φανέλες αλλάζουν, αξίες κουρελιάζονται.

Τελευταία λοιπόν, κάποιοι πρώην «μαχητές» της δημοκρατίας, υπέρμαχοι της πολυφωνίας, υπερασπιστές της διαφορετικότητας και της ανεκτικότητας, ακούγεται πως βρήκαν πολιτική στέγη – μην πούμε καταφύγιο – σε σχήματα που ακροβατούν ανάμεσα στον εθνικολαϊκισμό και τη μισαλλοδοξία. Αν δεν το βλέπαμε να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, θα νομίζαμε ότι είναι κακόγουστη σάτιρα.

Τελικά, η πολιτική συνείδηση φαίνεται πως είναι ένα κουμπί που αλλάζει θέση ανάλογα με το εκλογικό αεράκι. Και το χειρότερο; Όχι απλώς δεν ντρέπονται – το διαφημίζουν κιόλας.

Ας το πούμε καθαρά: όποιος νομίζει ότι η μνήμη του κόσμου είναι κοντή, καλά θα κάνει να θυμάται ότι η διαδρομή από την αποθέωση μέχρι τη γελοιοποίηση είναι – κυριολεκτικά – ένα τσιγάρο δρόμος. Και αν νομίζουν πως το τσιγάρο το κρατούν αυτοί, ας προσέξουν μην τους το σβήσει κατάμουτρα η κοινωνία.