Εκδρομικό τριήμερο της Ένωσης Παλαιών Προσκόπων Βέροιας στο Ζαγόρι

Τρεις δεκαετίες και κάτι μετά την αξέχαστη “Ιπτάμενη Κατασκήνωση” του 1988, τα μέλη της Ένωσης Παλαιών Προσκόπων Βέροιας (ΕΠΠΒ) επέστρεψαν στο Ζαγόρι για ένα τριήμερο ταξίδι μνήμης, φιλίας και περιπέτειας. Με τον ενθουσιασμό και την προσκοπική φλόγα να παραμένουν άσβεστα, δώδεκα μέλη της Ένωσης αναβίωσαν στιγμές και συναισθήματα από εκείνο το θρυλικό καλοκαίρι του ’88, αποδεικνύοντας πως οι δεσμοί που δημιουργεί η προσκοπική ζωή δεν ξεθωριάζουν με τον χρόνο.

Η προετοιμασία για το ταξίδι είχε ξεκινήσει δύο μήνες νωρίτερα, όπως αρμόζει σε κάθε δραστηριότητα με προσκοπικό χαρακτήρα. Με πλάνα, χάρτες και αναμνήσεις ανά χείρας, η ομάδα οργάνωσε κάθε λεπτομέρεια. Η περιπέτεια δεν άργησε να πάρει σάρκα και οστά, ξεκινώντας από την εορταστική Κόνιτσα, που εκείνες τις μέρες τιμούσε τον Άγιο Παΐσιο.

Μετά από μια σύντομη εγκατάσταση, ακολούθησε rafting στον καθαρότατο Βοϊδομάτη, μέσα σε ένα τοπίο μαγικό, με τεχνητές βροχές, παγωμένες βουτιές και τον ήχο του νερού να δένει με τα γέλια και τα πειράγματα της παρέας. Η επιστροφή στην Κόνιτσα επιφύλασσε τοπικές γεύσεις, ξεναγήσεις, επίσκεψη στο ιστορικό γεφύρι και μια απρόσμενη συνάντηση με τους δημιουργούς της σειράς «Άγιος Παΐσιος», οι οποίοι τιμούνταν από τον Δήμο.

Η επομένη βρήκε την ομάδα να ανηφορίζει μέσα από στροφές και εναλλαγές τοπίου προς το Πάπιγκο, για τις απαραίτητες βουτιές στις "οβίρες Ρογκοβού", τις φυσικές πέτρινες λεκάνες που μοιάζουν να χαράχτηκαν επίτηδες για τους πιο γενναίους ταξιδιώτες. Από εκεί, στη "θέση Οξυά", εκτυφλωτική θέα προς το φαράγγι του Βίκου, καρδιά και συμβολικό κέντρο της κατασκήνωσης του 1988. Εκεί, με συμβολισμό και συναίσθημα, η ομάδα φύτεψε ένα «πέτρινο δένδρο» στο πέτρινο δάσος.

Το Μονοδένδρι φιλοξένησε τους παλιούς Προσκόπους με ένα πλούσιο γεύμα και δυνατές στιγμές: επίσκεψη στην Αγία Παρασκευή του 15ου αιώνα και πορεία στα ιστορικά μονοπάτια που κάποτε φιλοξενούσαν διωκόμενους. Ο απόηχος των αρπακτικών που αντηχούσε στο φαράγγι έδενε ανατριχιαστικά με τις ιστορίες που ανασύρονταν από τη μνήμη.

Η διαδρομή συνεχίστηκε στο Τσεπέλοβο, με την πέτρα κυρίαρχη, τις μυρωδιές των εδεσμάτων στην πλατεία, κάτω από τον πλάτανο, και τη συνάντηση με φίλους ορειβάτες από τη Βέροια. Το βράδυ έφερε ανάγνωση αποσπασμάτων από το ημερολόγιο του ’88, γλυκιά συγκίνηση και ξεκούραση με φόντο την αυθεντικότητα της Ζαγορίσιας νύχτας.

Την τρίτη και τελευταία μέρα, επίσκεψη στο Βραδέτο και στην περίφημη "Μπελόη", το πραγματικό μπαλκόνι του Ζαγορίου, με τη συγκλονιστική θέα στο φαράγγι του Βίκου. Λίγο πριν το τέλος, μια σύντομη στάση στο σπηλαιοβάραθρο της Καλογριάς πρόσθεσε μία ακόμα νότα δέους και φυσικού θαυμασμού.

Η αυλαία έπεσε στον «Αυγερινό» της κυρά-Λένης. Με γλυκά του κουταλιού, λουκουμάδες, χαμόγελα, ιστορίες και αποχαιρετισμούς, η παρέα ετοιμάστηκε για επιστροφή, όχι όμως χωρίς να φωνάξει την προσκοπική κραυγή και να δώσει υπόσχεση για επανένωση το καλοκαίρι του 2026.

Ήταν ένα τριήμερο που δεν έμοιαζε με κοινή εκδρομή. Ήταν μια πορεία μέσα στον χρόνο, μια αναβίωση της νεότητας, ένας συνδυασμός φύσης, ιστορίας, μνήμης και καρδιάς. Και όπως θα έλεγε κάθε παλιός Πρόσκοπος: "Δεν μας φεύγεται, που λένε..."