Τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου

Γράφει ο Θεολόγος Μαρμάγγελος

Υπάρχει κάτι μοναδικό στην τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου. Είναι μια περίεργη μεθόριος. Ούτε καλοκαίρι ούτε φθινόπωρο. Μια βδομάδα που κουβαλάει μνήμες και προσδοκίες, χαρά και μια μελαγχολία που δύσκολα την περιγράφεις.

Όσο μεγαλώνω, αυτή η βδομάδα μου ξυπνάει όλο και πιο έντονες εικόνες. Θυμάμαι τα παιδικά καλοκαίρια στο χωριό, όταν μαζευόμασταν με τα ξαδέρφια και τους φίλους στις πλατείες και στις αυλές ξέροντας ότι σύντομα όλα θα τελειώσουν. Η γιαγιά μάζευε τα τραπέζια με έναν δικό της ρυθμό, σαν να ήθελε να κρατήσει λίγο ακόμη την παρέα ενωμένη. Ο παππούς μιλούσε για τον Σεπτέμβρη που ερχόταν με δουλειές.

Κι εμείς, παιδιά ακόμη, μετρούσαμε τα βράδια που μας έμεναν μέχρι να ξαναβρεθούμε στα θρανία.

Αργότερα, στην εφηβεία, η τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου σήμαινε κάτι διαφορετικό. Ένα κρυφό άγχος για το σχολείο, αλλά και η προσμονή μιας νέας αρχής: καινούργια βιβλία, καινούργια τετράδια, η ελπίδα ότι «φέτος θα είναι καλύτερη χρονιά». Ήταν οι τελευταίες βόλτες με φίλους, τα βραδινά παγωτά, οι κουβέντες στις πλατείες που μύριζαν «τέλος εποχής».

Σήμερα, με τις υποχρεώσεις και την ένταση της καθημερινότητας, η τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου έχει πάρει άλλο χρώμα. Τελειώνουν οι διακοπές, τα τηλέφωνα ξαναρχίζουν να χτυπούν ασταμάτητα, η πόλη ξαναγεμίζει φασαρία. Όμως, μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα, κρύβεται κάτι βαθιά ανθρώπινο: η αίσθηση ότι όλοι μας μοιραζόμαστε την ίδια μετάβαση. Ότι επιστρέφουμε όλοι από κάποιο νησί ή χωριό, από κάποια παραλία ή αυλή, και προσγειωνόμαστε μαζί στη σκληρή κανονικότητα του φθινοπώρου.

Κι αυτή η κοινή εμπειρία είναι ίσως που μας δένει. Γιατί, όσο κι αν ζει διαφορετικά ο καθένας το καλοκαίρι, η τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου είναι για όλους σχεδόν ίδια: ένα σφίξιμο στο στομάχι, μια προσπάθεια να κρατήσουμε λίγο ακόμη από τη χαλάρωση, ένα βλέμμα μπροστά σε αυτά που έρχονται.

Υπάρχουν βράδια, τέτοιες μέρες, που περπατώ και με πλημμυρίζει μια γλυκιά μελαγχολία. Ο αέρας δροσίζει, τα φώτα στα μπαλκόνια σβήνουν νωρίτερα, κι ακούγεται η πρώτη κουβέντα για τον Σεπτέμβρη: «πρέπει να οργανωθούμε», «έρχεται δύσκολος χειμώνας», «πάει το καλοκαίρι». 

Σαν να συμφωνεί όλη η κοινωνία σε ένα κλείσιμο κεφαλαίου.

Αλλά ίσως εκεί να βρίσκεται η ουσία: στο ότι η τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου μάς υπενθυμίζει ότι οι εποχές αλλάζουν, κι εμείς μαζί τους. Ότι τίποτα δεν μένει στάσιμο. Ότι η ζωή είναι φτιαγμένη από κύκλους: αρχές και τέλη, αποχαιρετισμούς και νέες εκκινήσεις.

Κι όσο κι αν πονάει η λήξη, τόσο δυναμώνει η ελπίδα. Γιατί κάθε τέλος Αυγούστου κουβαλά μέσα του κι έναν Σεπτέμβρη. Κι εκεί, μέσα στις πρώτες φθινοπωρινές μέρες, ίσως να βρίσκουμε ξανά τη δύναμη να ξεκινάμε από την αρχή.