Το 13ωρο δεν είναι πρόοδος, είναι οπισθοδρόμηση

Η θεσμοθέτηση του 13ωρου στον ιδιωτικό τομέα και οι απεργιακές κινητοποιήσεις που ξέσπασαν σε όλη τη χώρα δεν είναι τυχαία γεγονότα. Αγγίζουν την καρδιά της κοινωνίας, διότι πρόκειται για μια επιλογή που δεν αφορά απλώς το ωράριο εργασίας, αλλά το ίδιο το μοντέλο ζωής που προωθείται για τον εργαζόμενο του 21ου αιώνα.

Δεκατρείς ώρες εργασίας την ημέρα δεν είναι «προσαρμογή στην πραγματικότητα», όπως επιχειρείται να παρουσιαστεί. Είναι ένα εξοντωτικό μέτρο που συνθλίβει τον άνθρωπο σωματικά και ψυχικά, αφαιρώντας του τον χρόνο για οικογένεια, ξεκούραση, κοινωνική ζωή, συμμετοχή σε πολιτισμό και δημοκρατία. Πρόκειται για ένα μέτρο που δεν αναβαθμίζει τον εργαζόμενο, αλλά τον γυρνά πολλά χρόνια πίσω – σε εποχές όπου η εργασία ήταν ισοδύναμη με δουλεία.

Το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι «κάποιοι εργαζόμενοι δουλεύουν ήδη σε δύο ταβέρνες και με το νέο καθεστώς θα μπορούν να δουλεύουν 13 ώρες σε μία» δεν είναι απλώς αδύναμο. Είναι προσβλητικό. Προσπαθεί να παρουσιάσει μια κοινωνική παθογένεια – την ανάγκη επιβίωσης μέσα από πολλαπλές δουλειές – ως «διευκόλυνση». Αντί να βελτιώνεται το εισόδημα, η ποιότητα εργασίας και ο σεβασμός στον άνθρωπο, νομιμοποιείται η υπερεκμετάλλευση ως «λύση».

Την ίδια στιγμή, την ώρα που χώρες της Ευρώπης δοκιμάζουν το 4ήμερο εργασίας, με σκοπό να βελτιώσουν την παραγωγικότητα και να ενισχύσουν την ισορροπία εργασίας–ζωής, στην Ελλάδα θεσμοθετείται το 13ωρο. Είναι σαν να βαδίζει η χώρα αντίθετα στο ρεύμα της εποχής, επιμένοντας σε ένα μοντέλο ανάπτυξης που βασίζεται όχι στη γνώση, την καινοτομία και την ποιότητα, αλλά στην εξάντληση του ανθρώπινου δυναμικού.

Η κοινωνία έχει δίκιο να αντιδρά. Διότι το 13ωρο δεν είναι απλά ένα «αντιλαϊκό» μέτρο. Είναι ένα βαθιά αντικοινωνικό μέτρο, που διαμορφώνει έναν εργαζόμενο χωρίς δικαιώματα, χωρίς προσωπικό χρόνο, χωρίς μέλλον. Έναν εργαζόμενο που μετατρέπεται σε εργαλείο παραγωγής, και όχι σε ενεργό πολίτη με ζωή, φωνή και όνειρα.

Η μάχη ενάντια στο 13ωρο είναι μάχη για την αξιοπρέπεια. Γιατί χωρίς αξιοπρεπή εργασία, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε αξιοπρεπής κοινωνία.