Πανηγυρικός εσπερινός στην Μονή Παναγίας Καλλίπετρας - Εγκαίνια Μοναστηριακής Τράπεζας και Χειροθεσία Αναγνωστών (φωτό)

Την Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου το απόγευμα ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον υπαίθριο πανηγυρικό εσπερινό και κήρυξε το θείο λόγο στην Ιερά Μονή Παναγίας Καλλίπετρας, επί τη εορτή του Γενεσίου της Θεοτόκου.

Ο Μητροπολίτης στο τέλος τέλεσε Χειροθεσία δύο Αναγνωστών.

Μετά το πέρας του Εσπερινού ο Μητροπολίτης τέλεσε τα εγκαίνια της Μοναστηριακής Τράπεζας, του πρώτου χώρου που ολοκληρώθηκε μετά την πυρκαγιά του 2010.

Πλήθος κόσμου προσήλθε για να προσκυνήσει την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Καλλιπετρίτισσας καταθέτοντας μπροστά στο εικόνισμά της τα προβλήματα αλλά και τις ευχαριστίες του για την βοήθειά της.

{jlex}flickr:72157685977345320{/jlex}

Ομιλία του Μητροπολίτη στον Εσπερινό :

«Σήμερον στειρωτικαί πύλαι ἀ­νοί­γονται, καί πύλη παρθενική θεία προέρχεται», ψάλλει πανη­γυ­ρικά στό ἰδιόμελο τῆς ἑορτῆς ὁ ἱε­ρός ὑμνογράφος, ἑορτάζοντας μαζί μέ ὅλη τήν πλάση τή γέννηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκο.

Γιατί δέν εἶναι μόνο τό θαῦμα τῆς διανοί­ξεως τῶν στειρωτικῶν πυ­λῶν τῆς προμήτορος Ἄννης πού πραγμα­τοποιεῖται σήμερα μέ τή γέννηση τῆς Πανάγνου Κόρης· δέν εἶναι μόνο ὅτι λύονται τά δε­σμά τῆς ἀτε­κνίας καί προέρχεται καρπός εὐκλεής ἡ κε­χα­ριτωμένη Κόρη. Ἀνοίγει μαζί καί ἡ κε­κλει­σμένη ἡ πύλη τῆς Ἐδέμ, πού εἶχε σφρα­γι­σθεῖ ἐξαιτίας τῆς παρακοῆς τῶν πρω­τοπλάστων. Ἀνοίγει, για­τί ὁ Θεός θέλησε νά δείξει τήν εὐ­α­­ρέ­σκειά του στό εὐσεβές ζεῦγος τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννης καί ὄχι μόνο νά τούς χαρίσει τόν καρ­πό τῆς κοιλίας πού ἐπιθυμοῦσαν καί γιά τόν ὁποῖο προσηύχοντο, ἀλ­λά νά τούς χαρίσει αὐτήν ἡ ὁποία ἐπρόκειτο νά γίνει ἡ ἀπαρχή τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γέ­νους· νά τούς χαρίσει αὐτήν πού θά ἄ­νοι­­γε καί πάλι γιά τούς ἀν­θρώ­­πους τόν δρόμο πρός τόν Θεό, δα­νεί­ζοντας στόν Υἱό του τήν ἀν­θρώ­πινη φύση· νά τούς χαρίσει αὐ­­τήν πού θά γινόταν ἡ πύλη ἀπό τήν ὁποία ὄχι μόνο θά διόδευε ὁ Χριστός γιά νά ἔρθει ὡς λυτρωτής τοῦ κόσμου, ἀλλά καί «ἡ πύλη ἡ μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρα­νόν».

Αὐτό τό διπλό θαῦμα ἑορτάζουμε, ἀδελφοί μου, σήμερα μέ τή γέν­νη­ση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Αὐτό τό διπλό θαῦμα, τό ὁποῖο ὑπο­δει­κνύει καί σέ μᾶς τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο μποροῦμε νά ἀνοίξουμε τίς στειρωτικές πύλες τῆς ψυχῆς μας καί νά δεχθοῦμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ πού τελεσιουργεῖ μέσα της θαύμα­τα. Διότι πιό δυσάρεστη καί πιό ἐπώδυνη ἀπό τή φυσική στειρό­τη­τα εἶναι, ἀδελφοί μου, ἡ πνευ­μα­τι­κή στειρότητα. Καί πνευμα­τι­κή στει­­ρότητα εἶναι αὐτή ἀπό τήν ὁποία ὑποφέρει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν στερεῖται τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Ἡ στέρηση αὐτή τόν κάνει νά θλίβεται, νά ἀπογοητεύεται καί νά ἀπελπίζεται, γιατί δέν μπορεῖ νά προοδεύσει στόν πνευματικό του ἀγώνα, γιατί δέν μπορεῖ νά δεῖ καρ­πούς ἀρετῆς, γιατί δέν μπορεῖ νά αἰσθανθεῖ τή γλυκύτητα τῆς θείας παρουσίας στήν ψυχή του καί στή ζωή του.

Καί ἐάν ἡ στειρότητα γιά τό εὐ­σε­βές ζεῦγος τῶν ἁγίων Θεο­πατό­ρων Ἰωακείμ καί Ἄννης ἦταν μία δ­ο­κιμασία τοῦ Θεοῦ γιά νά ἀπο­δει­χθεῖ ἡ πίστη τους ἀλλά καί ἡ δύ­ναμή του, ἡ δική μας πνευ­ματική στειρότητα εἶναι, ἀδελ­φοί μου, συ­χνά ἀποτέλεσμα τοῦ ἐγωισμοῦ μας καί τῆς ἀνυ­πα­κοῆς μας στό θέ­λη­μα τοῦ Θεοῦ.

Διότι πολλές φορές ἔχουμε λαν­θασμένη εἰκόνα γιά τόν ἑαυτό μας· νομίζουμε ὅτι εἴμαστε εὐσεβεῖς, πι­­στοί, συνεπεῖς ἔναντι τοῦ Θεοῦ, κάποτε καί ἅγιοι, ἀλλά στήν πραγ­ματικότητα δέν εἴμαστε τίπο­τε ἀπό αὐτά, γιατί αὐτό πού κάνουμε εἶ­ναι νά ἀκολουθοῦμε τόν δικό μας δρόμο, νά δικαιώνουμε τόν ἑαυτό μας μόνοι μας, κατακρί­νο­ντας τούς ἄλλους, ὅπως ἔκανε καί ὁ Φαρισαῖος τῆς εὐαγγελικῆς πα­ραβολῆς, νά μήν κάνουμε ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί στήν Ἐκκλησία, ἀλλά στό δικό μας θέ­λημα, γιατί πιστεύουμε ὅτι ἔχουμε δίκαιο καί πρεσβεύουμε τό ὀρθό. Ὅμως ὁ Θεός εἶναι κατη­γο­ρημα­τικός: «ὑπερηφάνοις ἀντι­τάσ­σεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χά­ριν».

Καί ὅποιος στερεῖται ἐξαιτίας τῆς ὑπε­ρηφανίας του τή χάρη τοῦ Θεοῦ, αὐτός βιώνει τήν πνευμα­τι­κή στειρότητα, βιώνει τήν ἀπου­σία τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἀπό τήν ψυ­­χή του, χωρίς τό ὁποῖο δέν εἶ­ναι δυνατόν νά ἀποκτήσει κα­νείς ὁποιαδήποτε ἀρετή, διότι οἱ ἀρε­τές εἶναι καρποί τοῦ Παναγίου Πνεύ­­ματος. Ἀντίθετα ὅποιος ζεῖ μέ τα­πεί­­νω­ση, ὅποιος ζεῖ τήν ὑπακοή, αὐτός ἔχει τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί βλέπει στήν ψυχή του τά ἀπο­τε­λέ­σματα τῆς παρουσίας τοῦ ἁγίου Πνεύ­μα­τος, βλέπει νά αὐ­ξά­νονται οἱ ἀρετές μέσα στήν ψυχή του καί δοξάζει τόν Θεό.

Χρειάζεται, λοιπόν, ταπείνωση, ἀδελφοί μου, γιά νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν πνευματική στειρότητα, τα­πείνωση σάν αὐτή πού διέθεταν οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς τῆς Παναγίας μας, οἱ ἅγιοι Ἰωακείμ καί Ἄννα, οἱ ὁποῖοι παρά τή φαινομενική ἄρ­νη­­ση τοῦ Θεοῦ νά ἀνταποκριθεῖ στά αἰτήματά τους, ὑπέμεναν τή δοκιμασία.

Χρειάζεται καί ὑπακοή στό θέλη­μα τοῦ Θεοῦ, σάν αὐτή τῶν ἁγίων Θεοπατόρων, πού δέν ἀντι­δροῦ­σαν στό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά τή ζωή τους, γιατί ἡ ὑπακοή εἶναι ἡ μητέρα τῆς ταπεινώσεως καί αὐτή πού ἑλκύει στήν ψυχή μας τή θεία χάρη.

Χρειάζεται ἀκόμη, ἀδελφοί μου καί ἡ προσευχή, προσευχή μέ ἐπι­μονή καί ἐγκαρτέρηση, ὅπως ἔκα­ναν καί οἱ γονεῖς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, διότι αὐτή ἀνοίγει γιά ὅλους μας τή θύρα τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, κατά τήν ὑπόσχεσή του, «αἰ­τεῖτε καί δοθήσεται ὑμῖν, κρού­ετε καί ἀνοιγήσεται».

Εὔχομαι, ἀδελφοί μου, διά πρε­σβει­ῶν τῆς Κυρίας Θεοτόκου, στόν οἶκο τῆς ὁποίας ἑορτάζουμε ἀπόψε τό Γενέσιό της, νά χαρίσει σέ ὅλους μας ὁ Χριστός τή χάρη του καί νά μᾶς ἀνοίξει διάπλατα τήν πύλη τῆς σωτηρίας μας.