Από το χθες στο αύριο

Γράφει η Αθηνά Νάντση, Ψυχολόγος

Άντρες, σύζυγοι, πατεράδες...
Που απείλησαν και δεν εισακούστηκαν.
Που είχαν προειδοποιήσει και δεν έγιναν ποτέ πιστευτοί.
Που τα ίδια τους τα θύματα ποτέ δε φαντάζονταν ότι θα μπορούσαν να κοιμούνται με το θύτη τους αγκαλιά.
Παρόλο το φόβο τους, ποτέ δεν πήραν στα σοβαρά ότι θα μπορούσε να κάνει πράξη τις απειλές του ή ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε δυνάστη ή και δολοφόνο.

Περνάνε βλέπετε με άριστα τα τεστ οι θύτες στην αρχή, τα τεστ που οι ίδιοι δομούν και φτιάχνουν. "Θα σε προστατεύω, εγώ ξέρω, εμπιστεύσου με, δεν ξέρεις εσύ, πρέπει, αυτό είναι ευτυχία, θα έχεις ότι θες, στηρίξου πάνω μου". Η ψυχολογία του αδύναμου έναντι της δύναμης που τάζει. Τάζει σωτηρία, ευτυχία, ελευθερία. Και εκεί ασφαλίζεις και τον εμπιστεύεσαι με κλειστά μάτια. Και αγεσαι και φέρεσαι γιατί σε θέλει αδύναμη.

Και μιλάς και δε σε ακούν. Δεν υπάρχουν αυτιά να σε ακούσουν, μάτια να σε δουν, πόρτες να ανοιχτούν, χέρια να σε προστατεύσουν από μια πουλημένη προστασία. Ψάχνεις, τρέχεις σε δρόμους και τα σπίτια κλείνουν τις πόρτες τους, τα αυτιά φορούν ωτοασπίδες, τα μάτια σκοτεινά γυαλιά ηλίου και τα μυαλά, αρρωστημένα κλειστά και αυτά, δεν ανακατεύονται, δεν είναι δική τους υπόθεση. Η κοινωνία είναι τα μυαλά, η γειτονιά είναι οι πόρτες, ο κόσμος είναι τα χέρια, εσύ και εγώ είμαστε τα μάτια και τα αυτιά. Είναι υπόθεση όλων, και ξεχωριστά και συλλογικά.

Και όσο δεν είναι συλλογική υπόθεση, τόσο απασφαλιζει αυτός και με την ανοχή μας και με την ηθελημένη τυφλότητά μας βρίσκει έδαφος και κάνει το αποτρόπαιο.
Και η ανοχή εξελίσσεται σε κακοποίηση, η αδράνεια εξελίσσεται σε ενθάρρυνση, η αδιαφορία εξελίσσεται σε έγκλημα.

Είναι υπόθεση όλων μας να μη μεγαλώνουμε μικρούς τοξικούς νάρκισσους που θεωρούν ότι υπερέχουν και άρα έχουν παραπάνω δικαιώματα.

Είναι υπόθεση όλων μας να στηρίζουμε έναν άνθρωπο που κακοποιείται πριν φτάσει να μην υπάρχει. Και εξίσου να παροτρύνουμε και αυτόν που κακοποιεί και να αναζητήσει βοήθεια, μήπως και σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος.

Είναι υπόθεση όλων μας να ξεριζώσουμε τα σαθρά στερεότυπα πάνω στα οποία βασίζεται η κοινωνία μας και το ίδιο της το συλλογικό ασυνείδητο.

Δεν είναι μόνο γυναικεία υπόθεση. Είναι τόσο γυναικεία όσο και αντρική.
Φτάνει να λέμε μόνο τι να κάνουν οι γυναίκες και πως να προστατευτούν. Ώρα να πούμε και τι να μην κάνουν οι άντρες και πως να "θεραπευτούν".
Ο ένας με τον άλλον και ο καθένας με τον εαυτό του, δουλειά, προσπάθεια και αμφισβήτηση στα ίδια τα δεδομένα.

Δεν είναι μόνο γυναικεία υπόθεση, είναι και αντρική.