Σχολεία χωρίς μαθητές

Γράφει ο Θεολόγος Μαρμάγγελος

Περνάς ένα πρωινό έξω από ένα σχολείο και ακούς ακόμα τις παιδικές φωνές στην αυλή. Οι δάσκαλοι βάζουν τάξη, οι γονείς αφήνουν βιαστικά τα παιδιά τους πριν πάνε στη δουλειά. Μια εικόνα οικεία, που μας κάνει να πιστεύουμε ότι όλα κυλούν όπως τα ξέραμε.

Μόνο που δεν είναι έτσι. Τα στοιχεία της ΑΑΔΕ είναι σκληρά: 4.112.472 Έλληνες φορολογούμενοι δεν έχουν παιδιά. Μόνο 1.283.223 οικογένειες μεγαλώνουν παιδιά. Από αυτές, οι μισές έχουν μόλις ένα. Οι οικογένειες με τρία ή τέσσερα παιδιά μετρώνται πια στα δάχτυλα.

Πίσω από τους αριθμούς κρύβεται η αλήθεια που δεν θέλουμε να δούμε. Σε λίγα χρόνια θα έχουμε σχολεία, αλλά δεν θα έχουμε μαθητές. Θα πληρώνουμε δασκάλους, αλλά οι αίθουσες θα είναι άδειες. Χωριά και μικρές πόλεις θα μείνουν χωρίς παιδικές φωνές. Η Ελλάδα γερνάει, και γερνάει γρήγορα.

Δεν είναι μόνο οικονομικό το ζήτημα. Είναι υπαρξιακό. Τι χώρα θα είμαστε όταν η μοναξιά θα είναι ο κανόνας και η οικογένεια η εξαίρεση; Πόσο αντέχει ένα έθνος να συρρικνώνεται χωρίς να αντιδρά;

Οι πολιτικοί μιλούν συχνά για επιδόματα και φοροαπαλλαγές. Όμως το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Έχει να κάνει με το αίσθημα ανασφάλειας, με τις δουλειές που δεν δίνουν προοπτική, με τα ενοίκια που στραγγαλίζουν τους νέους. Με μια κοινωνία που σπρώχνει τους ικανούς στο εξωτερικό και αφήνει όσους μένουν να αναρωτιούνται αν μπορούν να μεγαλώσουν παιδιά εδώ.

Η δημογραφική κρίση δεν είναι απλώς «άλλο ένα θέμα» στην πολιτική ατζέντα. Είναι το θέμα. Από αυτό θα κριθεί αν η Ελλάδα του 2050 θα είναι μια χώρα ζωντανή ή ένα γερασμένο προτεκτοράτο, με λίγους εργαζόμενους να συντηρούν μια θάλασσα συνταξιούχων.

Η αλήθεια είναι απλή και σκληρή: σχολεία θα έχουμε. Παιδιά, όμως;