Οι προσδοκίες για τη νέα σχολική χρονιά

Γράφει ο Τάσος Βασιάδης

Με την γενικότερη έκφραση αισιοδοξίας, ελπίδας και προσδοκίας, ξεκίνησε η νέα σχολική χρονιά για τους μαθητές, τις οικογένειές τους και τους εκπαιδευτικούς, αλλά και με έκδηλη την αγωνία για την εξέλιξη της εκπαίδευσης και το μέλλον της,

Τις καθιερωμένες τελετές στα σχολεία ακολούθησαν οι δημόσιοι χαιρετισμοί από την ηγεσία της χώρας και τους παράγοντες κάθε τοπικής κοινωνίας.

Είναι φυσικό άλλωστε με αυτήν την αφορμή να επιχειρούνται δημόσιες αναφορές για τα  γενικά αλλά και ειδικότερα θέματα που απασχολούν την εκπαίδευση στο σύνολό της.

Με αυτές τις αναφορές συνηθίζεται να  προαναγγέλλονται εκ μέρους των αρμοδίων παραγόντων, νέες  νομοθετικές και διοικητικές παρεμβάσεις, για την αναβάθμιση της Παιδείας.

Η προηγούμενη σχολική χρονιά χαρακτηρίστηκε, όπως άλλωστε και οι παλαιότερες, από τις δυσκολίες και τα προβλήματα που καταγράφονται κάθε χρόνο, με κυρίαρχη την ελλιπή στελέχωση του εκπαιδευτικού προσωπικού  και τις υποβαθμισμένες υποδομές, με αποτέλεσμα τα σχολεία να δυσκολεύονται να εκπληρώσουν τον παιδαγωγικό τους ρόλο.

Αποτελεί γενική παραδοχή που επαναβεβαιώθηκε πρόσφατα, ότι το ελληνικό σχολείο έχει χάσει μεγάλο μέρος από την ελκυστικότητά του και ότι οι περισσότεροι μαθητές αντιμετωπίζουν τη σχολική πράξη ως πάρεργο, καθώς το σχολείο υποκαθίσταται συνεχώς από τα φροντιστήρια για βασικές γνώσεις που απαιτείται να κατέχει ένας σύγχρονος νέος, όπως οι ξένες γλώσσες η πληροφορική κλπ, με σημαντικό κόστος για την ελληνική οικογένεια.

Τα προβλήματα εκδηλώνονται εμφανώς στο Γυμνάσιο και οξύνονται στο Λύκειο, το οποίο έχει μετατραπεί σε ένα είδους προθάλαμου των ΑΕΙ, καθώς δίδεται το κύριο βάρος στα μαθήματα που εξετάζονται στις Πανελλήνιες Εξετάσεις, για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

Αποτέλεσμα αυτού είναι να έχει περιοριστεί δραματικά το ενδιαφέρον για τις εγκύκλιες γνώσεις που διαμορφώνουν χαρακτήρες, θεμελιώνουν συνειδήσεις και οικοδομούν προσωπικότητες.

Όλοι ασχολούνται κυρίαρχα με τα μαθήματα στα οποία θα εξεταστούν για να επιτύχουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Αυτά και άλλα πολλά από τα ζητήματα που σχετίζονται με την παιδεία, είναι γνωστά στους αρμόδιους.

Επί χρόνια το δημόσιο ενδιαφέρον εκφράζεται και περιστρέφεται γύρο από την ανάγκη μεταρρυθμίσεων στην Παιδεία, ως έναν από τους πυλώνες για την ανάπτυξη της χώρας.

Αυτές όμως οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να ανορθώσουν την εκπαίδευση από την απαξίωση στην οποία έχει περιέλθει, να της αποδώσουν την σημασία που απαιτείται στην σύγχρονη εποχή και να την εντάξουν στην επαγγελματική και παραγωγική διαδικασία, δεν διαφαίνονται.

Είναι ζήτημα συνεπώς  γενικότερη κοινωνικής απαίτησης, η  νέα σχολική χρονιά να  αποτελέσει αφετηρία διαμόρφωσης ενός νέου θεσμικού πλαισίου για το σχολείο, που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις.

Το νέο σχολείο που η κοινωνία προσδοκά, επιβάλλεται  να διασφαλίζει  την ποιοτική αναβάθμιση της παρεχόμενης γνώσης και την απόκτηση εφοδίων που να  ανταποκρίνονται στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες.

Το σύγχρονο προσδοκώμενο σχολείο να αποτελεί ζωντανό κοινωνικό χώρο διάπλασης νέων ανθρώπων με ηθική, αξιακή, ψυχική και γνωστική διάσταση, στο οποίο η ελεύθερη σκέψη, η κριτική στάση, η έκφραση και η παιδαγωγική ελευθερία θα είναι από τα βασικά συστατικά του.

Επί πλέον το  σχολείο της επίκαιρης εποχής, να αποτελεί κύτταρο γνώσης και πολιτισμού, ενώ θα  είναι ενσωματωμένο στην κοινωνία, την οποία εν δυνάμει θα διαμορφώνει,  απαντώντας στην προκλήσεις της εποχής.

Αυτές είναι οι γενικότερες προσδοκίες για την  νέα  σχολική  χρονιά, με την απαιτούμενη προσπάθεια να αποτελεί ευθύνη κάθε αρμόδιου Παράγοντα, κάθε Φορέα και κάθε Πολίτη απέναντι στο αύριο του τόπου.