«Εύηχη Πόλη»: Εκρηκτικό φινάλε με τους ΘΡΑΞ ΠΑΝΚC στις όχθες του Τριποτάμου

Η τελευταία νότα του φεστιβάλ «Εύηχη Πόλη» δεν ήταν μελαγχολική, δεν ήταν ανάλαφρη – ήταν εκκωφαντική. Το βράδυ της Κυριακής, κάτω από τη γέφυρα της οδού Θερμοπυλών, εκεί όπου ο Τριπόταμος συναντά τα πλατάνια και η πόλη ξεχνά για λίγο τον τσιμεντένιο εαυτό της, οι ΘΡΑΞ ΠΑΝΚC έστησαν ένα ξέφρενο πανηγύρι.

Κάποιοι τους άκουσαν από τη γέφυρα, άλλοι από το χώρο στάθμευσης, οι πιο τολμηροί – κυρίως νεανικά σώματα και πνεύματα – κατέβηκαν στο ποτάμι, στην καρδιά του αυτοσχέδιου αυτού φυσικού αμφιθεάτρου. Κι εκεί, δίπλα στα γάργαρα νερά και τις σκιές των δέντρων, η μουσική των ΘΡΑΞ ΠΑΝΚC απλώθηκε σαν καλοκαιρινός άνεμος με μυρωδιά ιδρώτα, μπαρούτι και λύρας.

Η γκάιντα συνάντησε την ηλεκτρική κιθάρα με πάθος που θύμιζε εφηβικό έρωτα και παραδοσιακό γλέντι ταυτόχρονα. Το νταούλι όρισε τον ρυθμό, ο ζουρνάς φώναξε αρχέγονα και η θρακιώτικη λύρα έκλεισε το μάτι στο πανκ. Ήταν μια μουσική εμπειρία που δεν χώρεσε σε κανένα καλούπι – και δεν προσπάθησε ποτέ.

Η ένταση δεν έπεσε ούτε στο φινάλε – αντιθέτως, κορυφώθηκε με έναν αυθόρμητο επίλογο που απέδειξε πως η «Εύηχη Πόλη» εκτός από μουσικό φεστιβάλ είναι και μια συλλογική εμπειρία. Στο τελευταίο κομμάτι, η σκηνή γέμισε πρόσωπα γνώριμα: στελέχη και εργαζόμενοι της ΚΕΠΑ, άνθρωποι που δούλεψαν αθόρυβα για μήνες πίσω από τα φώτα, ανέβηκαν και χόρεψαν δίπλα στους ΘΡΑΞ ΠΑΝΚC, δίνοντας στο κοινό μια εικόνα ατόφιας χαράς και συμμετοχής. Ήταν η στιγμή που το διοικητικό συνάντησε το διονυσιακό, κι όλα έγιναν γιορτή – χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς ρόλους, μόνο με ρυθμό.

Ο Γιώργος Σταυρίδης, με νταούλι, λύρα και φωνή που σπάει τον αέρα, ηγήθηκε του γλεντιού. Ο Πάνος Γκίνης, πίσω από τις ηλεκτρικές κιθάρες, έδωσε την απαραίτητη δόση θορύβου, ενώ ο Βαΐτσης Χαρακοπίδης ξετύλιξε τη γκάιντα, το καβάλ και τον ζουρνά σαν όργανα τελετουργικά. Πίσω από την κονσόλα, ο Μάρκος Κουτσιανάς έδεσε τον ήχο με χειρουργική ακρίβεια.

Ήταν ένα φινάλε γεμάτο ένταση, ενέργεια και ταυτότητα. Όχι επιφανειακή ή τηλεοπτική, αλλά βαθιά, ριζωμένη σε μια παράδοση που δεν φοβάται να φλερτάρει με την επανάσταση.

Η Βέροια, σε αυτή την τελευταία νύχτα του φεστιβάλ, άκουσε τον εαυτό της αλλιώς. Και ίσως, εκεί κάτω από τη γέφυρα, ανάμεσα σε νέους που χόρευαν με τα μάτια κλειστά, να γεννήθηκε κάτι περισσότερο από μια ωραία ανάμνηση: ένας νέος τρόπος να αγαπάς τον τόπο σου.

• DSC_0641 DSC_0641
• DSC_0643 DSC_0643
• DSC_0647 DSC_0647
• DSC_0656 DSC_0656
• DSC_0659 DSC_0659
• DSC_0677 DSC_0677
• DSC_0679 DSC_0679
• DSC_0676 DSC_0676
• DSC_0678 DSC_0678
• DSC_0650 DSC_0650
• DSC_0658 DSC_0658
• DSC_0680 DSC_0680
• DSC_0681 DSC_0681
• DSC_0682 DSC_0682
• DSC_0662 DSC_0662
• DSC_0688 DSC_0688
• DSC_0702 DSC_0702
• DSC_0698 DSC_0698
• DSC_0683 DSC_0683
• DSC_0684 DSC_0684
• DSC_0667 DSC_0667
• DSC_0670 DSC_0670
• DSC_0687 DSC_0687
• DSC_0685 DSC_0685
• DSC_0689 DSC_0689
• DSC_0691 DSC_0691
• DSC_0686 DSC_0686
• DSC_0690 DSC_0690
• DSC_0692 DSC_0692
• DSC_0704 DSC_0704
• DSC_0706 DSC_0706
• DSC_0693 DSC_0693
• DSC_0694 DSC_0694
• DSC_0695 DSC_0695
• DSC_0696 DSC_0696
• DSC_0697 DSC_0697
• DSC_0705 DSC_0705
• DSC_0709 DSC_0709
• DSC_0717 DSC_0717
• DSC_0721 DSC_0721
• DSC_0714 DSC_0714
• DSC_0651 DSC_0651
• DSC_0735 DSC_0735
• DSC_0736 DSC_0736
• DSC_0725 DSC_0725
• DSC_0737 DSC_0737
• DSC_0738 DSC_0738
• DSC_0635 DSC_0635
• DSC_0730 DSC_0730
• DSC_0724 DSC_0724
• DSC_0742 DSC_0742
• DSC_0746 DSC_0746
• DSC_0750 DSC_0750
• DSC_0752 DSC_0752
• DSC_0758 DSC_0758
• DSC_0759 DSC_0759
• DSC_0762 DSC_0762
• DSC_0767 DSC_0767
• DSC_0768 DSC_0768
• DSC_0773 DSC_0773
•