Στο μονοπάτι των αισθήσεων: Ένα φθινοπωρινό οδοιπορικό στο Βέρμιο

Γράφει ο Νίκος Τσιαμούρας

Τα μωβ σύννεφα και ο ήλιος που ανατέλλει καλωσορίζουν μια Φθινοπωρινή μέρα . Τρεχούμενα νερά γλυκαίνουν το αυτί σου  και ο ήχος των χαρούμενων πουλιών σε αγκαλιάζουν, οι αισθήσεις αποκτούν άλλες διαστάσεις και το βλέμμα χάνεται μέσα στο απέραντο δάσος. Το καλωσόρισμα είναι αυθεντικό , βουνίσιο για μια ακόμη φορά συνειδητοποιώ πόσες εικόνες  χάνουμε κλεισμένοι στα σπίτια μας …….!

Φύγαμε από τη Βέροια στις 7 και 30  προορισμός ,  6 φίλοι Ορειβάτες από την Βέροια, για το Χιονοδρομικό κέντρο 3-5 Πηγάδια .

Προσπερνάμε την Νάουσα , κατοικήθηκε από τα αρχαιότατα χρόνια από τους Βρίγες , που μετανάστευσαν από την Ασία στην Ευρώπη πριν ακόμη από τον Τρωϊκό πόλεμο . Η συννεφιά που απλώνεται μπροστά μας προσθέτει μια έντονη πινελιά  στην πόλη, κάνοντας όλα τα χρώματα γκρίζα . Το όρος Βέρμιο είναι κατάφυτο, στους πρόποδες με καστανιές ,ανεβαίνοντας ψηλότερα δρυς και οξιές .

Φθινόπωρο  ………Χιλιάδες λέξεις έχουν γραφτεί για να περιγράψουν την αίσθηση του Φθινοπώρου , ήρθε και φέτος να στείλει το μήνυμα της θλίψης………….φθίνουν  οι οπώρες.

Ανεβαίνουμε τις στροφές του δρόμου μόλις περάσαμε  ένα περιφραγμένο κτήμα γεμάτο αμυγδαλιές . 

Η αμυγδαλιά είναι φυτό της τάξης των ροδανθών , ευδοκιμεί σε μέρη στεγνά και προσήλια ,προφυλαγμένα από ανοιξιάτικους παγετούς . Η πρώιμη άνθηση είναι ΄΄προάγγελος της άνοιξης ΄΄σύμφωνα με τον Θεόφραστο .

Παντού τρεχούμενα νερά που αναβλύζουν στις πλαγιές και το στέλνουν με χίλιους τρόπους κάτω στον κάμπο . Λουλούδια του βουνού και του δάσους  κάνουν δειλά –δειλά την εμφάνιση τους .

Σαν από σκηνικό θεάτρου το χιονοδρομικό μας υποδέχεται χωρίς καθόλου  κίνηση  μόνοι εμείς , προετοιμασία για πορεία και ορειβασία .

Οδοιπορούμε τώρα δίπλα από την καρέκλα των σκιέρ . Μπήκαμε στο μονοπάτι .

Καλά σημαδεμένο , περιβάλλεται από βλάστηση  και απέραντο δάσος από οξιές .

Μπήκαμε στο δάσος με τις οξιές , κυρίαρχη η σιωπή . Τίποτα δεν ακούγεται μεταφορικά και κυριολεκτικά όλα μοιάζουν έρημα , η μυρωδιά  του φρέσκου αέρα και της οξιάς μας ταξιδεύει .

Γραμμές και χρώματα , τα ξεχασμένα πουλιά , η μυρωδιά της βρεγμένης γης μεθυστική .

Τώρα ο ήλιος φωτίζει τα πάντα γύρω μας .

Οδοιπορούμε περισσότερο από 30 λεπτά της ώρας , ανάσες βαριές μονοπάτι ανηφορικό .

Τα χρώματα της Ίριδας ξεπροβάλλουν μέσα από το αδιαπέραστο δάσος ,μαζί μας και μια παρέα από συμπαθητικούς σπουργίτες .

Το όνομα σπουργίτης είναι παράγωγο της μεσαιωνικής ονομασίας ΄΄πυργίτης ΄΄, από τη συνήθεια που έχουν να φτιάχνουν τις φωλιές τους σε πύργους και κάστρα και κατ΄ επέκταση στις πόλεις ,οι οποίες παλιά ήταν βέβαια περιτοιχισμένες . Με τον καιρό ο πυργίτης έγινε σπυργίτης και αργότερα σπουργίτης .Έχουν όμως και άλλα τοπικά ονόματα ,στο Μεσολόγγι τους λένε σφέντζους ,στα Ανώγεια της Κρήτης κοπρίτες και σε άλλα μέρη της Κρήτης τσέλεγκους . Αξιοζήλευτη η εξυπνάδα τους και έντονη η κινητικότητα τους.

Ενώ έχουμε τόσες πληροφορίες για τους αετούς ,τους φοινικόπτερους ,τους γερανούς και τις αγριόχηνες αγνοούμε τη ζωή και  τις συνήθειες πουλιών που συμβιώνουν μαζί μας και τα βλέπουμε σχεδόν καθημερινά .

Οι ορνιθολόγοι ασχολήθηκαν ελάχιστα έως καθόλου με τη ζωή και την εθολογία των σπουργιτών .Εθολογία ( και όχι ηθολογία όπως κακώς μεταφράζεται) είναι η επιστήμη που ασχολείται με τα ήθη δηλαδή τις συνήθειες των πουλιών και γενικότερα των ζώων .

Βρισκόμαστε σε ξέφωτο με ένα πανέμορφο ήλιο να μας ακολουθεί , όλα γύρω ορθά τοποθετημένα  δένδρα και χαμηλή  βλάστηση σε ένα αιώνιο αγκάλιασμα , νοιώθεις  ότι είσαι και εσύ μέρος της φύσης.

Διαβήκαμε το δάσος και το ξέφωτο ,τώρα  το μονοπάτι  φιδοσέρνεται στις πλαγιές, γύρω μας  οι άλλες βουνοκορφές , Βόρας , Τζένα , Πάϊκο .

Φθάσαμε  στο ξωκλήσι του Αγίου Πνεύματος, ένας παγωμένος αέρας μας αναγκάζει να φορέσουμε κάτι ζεστό πάνω μας. Ο καιρός φαίνεται να αλλάζει, ξαφνική χιονόπτωση.

  Με τον αέρα να λυσσομανά αφήσαμε πίσω μας το ξωκκλήσι. Τώρα ανάβαση για τις κορυφές Δίδυμες. Το ένα ύψωμα διαδέχεται το άλλο , κυματιστά χωρίς τέλος ,τριγύρω τοπίο γυμνό από δένδρα μόνο  χαμηλή βλάστηση .

Βρισκόμαστε στην κορυφή μετά από πορεία μέτριας δυσκολίας , μια ματιά γύρω μια ματιά πέρα η φύση στον καλύτερο της εαυτό φρόντισε να τα χωρέσει όλα αρμονικά .

Στο βάθος το Σινιάτσικο όρος ( Άσκιο ) με την γυμνή  κορυφή του και  λίγο πιο πίσω η οροσειρά της Πίνδου . Ο  Όλυμπος ξεπροβάλλει και κάνει αισθητή την παρουσία του στον χώρο των ψηλών κορφών , υπάρχει μια επιθυμία στο μυαλό σου , να σταματήσει ο χρόνος .

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής , ένα παγωμένο αεράκι μας μιλά για το Φθινόπωρο.

Επιστρέφοντας  οι αισθήσεις  θα συλλάβουν οπωσδήποτε  αυτό τον θησαυρό γύρω σου , εισπνέοντας τον αέρα , αγγίζοντας το περιβάλλον, ακούγοντας στους ήχους της φύσης  να χαϊδεύουν τις βαθύτερες σκέψεις σου , πώς να μπορέσεις να χωρέσεις στις λέξεις  αυτό το θαύμα της φύσης .

Φεύγοντας  νοιώθεις  ότι  πήρες  κάτι μαζί σου εικόνες και στιγμές μέσα σε μια απόλυτη ησυχία .